Ώσπου να μεγαλώσει και να καταλάβει ή, έστω να νομίζει πως κατάλαβε τις γλώσσες και τα σύνορα, τη φυλή, την ιστορία, τη ρίζα, ήταν χαμένος σ ένα κουβάρι από διάσπαρτες μικρές πατρίδες και μια μεγάλη: τα ελληνικά και τους ανθρώπους. Κι η μνήμη της κυρά Ελένης η μεγαλύτερη όπως άλλωστε κι οι καρδιές που τη φιλοξένησαν κι η ίδια καταφύγιό τους. Εν τέλει, η πατριδογνωσία που τον δίδαξε: η ρίζα είναι στην καρδιά αρκεί να μιλάει, να γράφει ακέραια ελληνικά.
