O Charles Taylor, γεννημένος τον Nοέμβριο του 1931 στον Kαναδά, είναι ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή φιλόσοφους-καθηγητές που ασχολήθηκαν ενδελεχώς με το ζήτημα της προέλευσης και εξέλιξης αυτού που ονομάζουμε "νεωτερική ταυτότητα". Στο παρόν έργο του, που κατέχει πια θέση κλασικής μελέτης επί του θέματος, εξετάζει με τρόπο εξαντλητικό τις ρίζες του νεωτερικού φαινομένου, αναδεικνύοντας τις συνάφειες που κρύβονται στην φιλοσοφική σκέψη παλαιότερων διανοητών, έτσι όπως τις συναντά κανείς στην ιστορία της Φιλοσοφίας. O Iερός Aυγουστίνος, ο Kαρτέσιος, ο Λούθηρος, παραλαμβάνουν τις φιλοσοφικές αποσκευές του παρελθόντος και τις παραδίδουν στους νεώτερους ορίζοντας τις προϋποθέσεις για τη μετάβαση στην Nεωτερικότητα, που θα καθορίσει τα βήματα του σύγχρονου ανθρώπου στον βίο, την σκέψη, την τέχνη και τον πολιτισμό. Oι "Πηγές του εαυτού" είναι ένα ταξίδι από τον Πλάτωνα μέχρι τον Derrida, από την "Hθική" έως την "Aποδόμηση", που ο Taylor το προσφέρει με τρόπο συναρπαστικό σε όλους μας, καλώντας μας να σταθούμε σε όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς της διαδρομής ώστε να φωτιστεί η κατάληξή της.
Γεννημένος στο Μόντρεαλ του Καναδά το 1931, καθηγητής φιλοσοφίας και πολιτικής επιστήμης στο πανεπιστήμιο McGill, μαθητής του G.E.M. Anscombe, του I. Berlin και της I. Murdoch στην Οξφόρδη, επηρεασμένος από τη φαινομενολογία του Heidegger και του Merleau-Ponty, αλλά και εμβριθής αναγνώστης του Wittgenstein, ο Ταίηλορ αποκαλείται συχνά "κύριος αναλυτικός εκπρόσωπος της ηπειρωτικής φιλοσοφίας". Με τους A. MacInryre, M. Walzer και M. Sandel συγκροτούν αυτό που έχει αποκληθεί ρεύμα των "κοινοτιστών", το οποίο γενικά εκλαμβάνεται ως αντίπαλο ρεύμα των "φιλελεύθερων" πολιτικών στοχαστών, όπως ο J. Rawls, ο J. Habermas ή ο R. Dworkin.
Από φοιτητής ήδη ασχολείται ενεργά με την πολιτική: με τον A. MacIntyre και άλλους συμφοιτητές του εκδίδει το "New Life Review" και παίρνει μέρος στα μεγάλα γεγονότα της δεκαετίας του '50 και των αρχών του '60. Το 1954 ως πτυχιούχος φοιτητής συμμετέχει στην καμπάνια για την απαγόρευση της βόμβας υδρογόνου και γενικότερα όλων των όπλων μαζικής καταστροφής στη Μεγάλη Βρετανία. Με τη σοβιετική εισβολή στην Ουγγαρία, τον Οκτώβριο του 1956, ο Ταίηλορ αφήνει την Οξφόρδη και πηγαίνει να ζήσει για έξι μήνες με Ούγγρους φοιτητές και πολιτικούς πρόσφυγες στη Βιέννη. Στη δεκαετία του '60 επιστρέφει στον Καναδά και αναμειγνύεται ενεργά στην πολιτική ζωή της χώρας του από τις τάξεις του κεντροαριστερού Νέου Δημοκρατικού Κόμματος, στο οποίο μάλιστα δύο φορές, το 1965 και το 1968, θέτει υποψηφιότητα για πρόεδρος , αλλά ηττάται από τον λαϊκιστή Trudeau. Αν και πολιτογραφημένος ως φιλόσοφος του "πολυπολιτισμού" απορρίπτει τον κατακερματισμό και ενστερνίζεται βαθιά την ιδέα της ενιαίας δημοκρατικής πολιτείας. Το 1979 κατεβαίνει στους δρόμους για να διαδηλώσει εναντίον της απόσχισης του Κεμπέκ από τον Καναδά. Το ενδιαφέρον του για τα κοινά συνεχίζεται ως σήμερα απαραμείωτο και όπως ο ίδιος δηλώνει "Η ενασχόληση με την πολιτική μού έμαθε πράγματα που θα ήταν αδύνατον να είχα αντλήσει μονάχα από τα βιβλία".
