Πλάσματα αόρατου κήπου

Εκείνη (η μνήμη) στέκεται πολλές φορές μαζί μου στην άκρη ενός γκρεμού, εκεί όπου οι δυο μας –εκείνη κι εγώ– ισορροπούμε πάνω σε λέξεις και χρώματα, αφηγήσεις και γραμμές: ίχνη πλασμάτων ενός αόρατου κήπου – εκείνη (η λήθη) κι εγώ.