Ποιητικό αίτιο

Το "Ποιητικό αίτιο" είναι μια κλειστοφοβική πραγματεία για την οντολογία της απώλειας. Κείμενα ειδολογικά, γλωσσικά, μορφικά, και σχεδόν κυριολεκτικά ερμαφρόδιτα, κείμενα που ασφυκτιούν μέσα στην αυτοαναφορικότητά τους, κείμενα σε έναν ακατάσχετο εσωτερικό διάλογο μεταξύ τους, ιχνηλατούν την εμπειρία της ενηλικίωσης ως άθροισμα απωλειών. Οι ακροβασίες της συλλογής μεταξύ ποίησης και πρόζας, ελληνικών και άλλων γλωσσών, χαρτογραφούν τη γεωγραφία του έρωτα, της μητρικής φιγούρας, του εαυτού, του θανάτου, της ίδια της ποίησης. Στον πυρήνα της μαίνεται ακέραιο το προαιώνιο δίλημμα της απώλειας: από τη μια, η βουδιστική ατραπός της εξάλειψης της επιθυμίας, που υπόσχεται ανοσία στην απώλεια· από την άλλη, η καθολική κατανάλωση, η ασφυκτική αγκαλιά σε όσα επιθυμούμε, που πολλαπλασιάζει τον μετέπειτα θρήνο. Και στο τέλος μια ενοχή που δεν ξέρουμε καν από ποια Εδέμ μας ήρθε.