Το βιβλίο αυτό αναζητά τη λογοτεχνική καταγραφή της εμπειρίας της προσφυγιάς και τα γνωρίσματα του αφηγηματικού προσώπου του Μικρασιάτη πρόσφυγα στο έργο δημιουργών του μεσοπολέμου, εποχή κατά την οποία διαδραματίζεται η ένταξη των προσφύγων, διαπλεκόμενη με μία πολύπτυχη κρίση της ελληνικής κοινωνίας, απέναντι στην οποία η λογοτεχνία τοποθετείται και παρεμβαίνει. Μέσα από τις εικόνες του πρόσφυγα επιχειρείται να διερευνηθεί
- η διαχείριση από την πεζογραφία του προβλήματος επαναπροσδιορισμού του «εθνικού» και της εθνικής ταυτότητας, της επίτευξης της εθνικής ομοιογένειας που θέτει η κατάρρευση του μεγαλοϊδεατισμού και η ενσωμάτωση των προσφύγων·
- η διαδικασία αναδόμησης, σε επίπεδο προσωπικό και συλλογικό, μιας διαλυμένης ταυτότητας και ψυχικής ισορρόπησης ενός "εξόριστου", τραυματισμένου ανθρώπου, που αποτελεί ο πρόσφυγας·
- η σχέση του πρόσφυγα με μια προλεταριακή ταυτότητα στο πλαίσιο μιας αναπτυσσόμενης τότε κοινωνιστικής ή/και "προλεταριακής" πεζογραφίας, συνιστώντας αυτή η σχέση κι ένα επιπλέον μέσο εθνικής ενσωμάτωσης του προσφυγικού πληθυσμού.
