Όχι, δεν είναι απ' τα χρόνια
-όχι πως δεν περνούν, μα δεν είναι απ' τα χρόνια-
ούτε από το βάρος ούτε απ' την κούραση
ούτε από λάθος στάση σώματος ή ζωής
ούτε από τραύμα παιδικό ούτε καν απ' τις κακοκαιρίες που έχει διασχίσει.
Είναι απ' το καρφί που την τρυπά στην πλάτη
κάθε που στριμώχνει τον εαυτό της στον τοίχο.
Είναι από κείνο το άγριο σφίξιμο στους μύες
να σταθεί ευθυτενής την ώρα που καταρρέει
να δέσει στη ραχοκοκαλιά τα κομμάτια της
μη σκορπίσει γυάλινη και κοπεί θανάσιμα απ' τις αιχμηρές αδυναμίες.
Είναι απ' όσα ανείπωτα κατάπιε
σαν χούφτες χάπια που τρυπούν το στομάχι
με ένα τραύμα διαμπερές ως την πλάτη.
Οι ακτινογραφίες φυσιολογικές.
Οι ποιητικές τομογραφίες γεμάτες ενδείξεις
μα δεν έχει ειδικευτεί γιατρός να τις διαβάσει
κι έτσι ο πόνος εμμένει.
Με τον καιρό έγινε σύντροφος, ένα δύστροπο κατοικίδιο
που σκάβει με τα νύχια του ως τη σπονδυλική της στήλη
λες και την αισθάνεται αιχμάλωτη και προσπαθεί ν' ανοίξει σήραγγα
να τη λευτερώσει από μέσα της και ν' ακουστεί επιτέλους
εκείνη η πνιγμένη κραυγή βοήθειας: «Πονάω, μαμά!»
* * *
Αποστρέφομαι τις τρυφερές μανούλες που 'χουν για όλα μια παρηγοριά
που στέκουν κάτω απ' τον σταυρό σου και σου λένε
πώς να τον κρατήσεις καλύτερα
πώς να σφίξεις τα δόντια και να αντέξεις τον πόνο.
Λατρεύω τη μάνα που έρχεται με τα εργαλεία της
που σε κοιτάζει κατάματα την ώρα που σφαδάζεις
που δε σε ταΐζει στο στόμα σιρόπια, παυσίπονα κι ελπίδες
που δε σε χειρουργεί να βγάλει το αγκάθι, τη σφαίρα, την ιδέα που σε πονά.
Κάθεται μπροστά σου και σου διδάσκει τη χρήση των εργαλείων
σου τα κληροδοτεί και απομακρύνεται
γνωρίζοντας πως ο μόνος τρόπος να γλιτώσεις
είναι να μάθεις να γιατρεύεσαι μοναχός σου.
Η Κάκια Παυλίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε σε όλη την Ελλάδα ακολουθώντας την ιδιορρυθμία της δουλειάς του πατέρα της (υπάλληλος της ΔΕΗ στο τμήμα κατασκευής γραμμών υπερυψηλής τάσης). Ο συνδυασμός της υπερυψηλής τάσης συναισθηματικών φορτίσεων και της συχνότητας των μετακινήσεων γέννησε μέσα της ένα τσιγγάνικο ιδίωμα φυγής, που υιοθέτησε καραβάνι την Ποίηση.
Είναι απόφοιτος του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του Α.Π.Θ. Ζει και εργάζεται στα Γιαννιτσά. Διορίστηκε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση το 2002-03, ως καθηγήτρια Πληροφορικής. Υπηρετεί στο 2ο Γυμνάσιο Γιαννιτσών με οργανική θέση. Είναι υπεύθυνη της σχολικής εφημερίδας και του blog του σχολείου. Δραστηριοποιείται μέσω του Συλλόγου Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας όντας στο Δ.Σ. του Συλλόγου από το 2007 και το 2011 εκλέχθηκε Πρόεδρος.
Γράφει από τα εφηβικά της χρόνια. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στον τοπικό τύπο του Ν. Πέλλας, σε blogs, στην "Ποιητική ανθολογία του Νομού Πέλλας" που εξέδωσε ο Σύλλογος Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας το 2005, καθώς και στα "Ποιητικά μονοπάτια στην Πέλλα" που εκδόθηκε το 2009 από την Παιδαγωγική Εταιρεία Ν. Πέλλας. Το 2010 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο "Σταγόνες Συναισθημάτων" - ιδιωτική έκδοση.
Συμμετέχει με το διήγημά της "Νέα εκκίνηση" στην Ανθολογία Διηγήματος με θέμα τη μετανάστευση που τιτλοφορείται "Γεια σου Φίλε" από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.
Στο Διαγωνισμό Στίχου 2011 του Ωδείου Φουντούλη απέσπασε πρώτο βραβείο στίχου με το Ποίημα "Ευχή" και τρίτο βραβείο στίχου με το ποίημα "Παράκτιο φιλί", που φιλοξενείται στην ποιητική συλλογή "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου".
