«... Οι στιγμές γεμάτες αλκοόλ και σβησμένα τσιγάρα. Η μουσική συνένοχος στη θλίψη μου και μόνος μου φίλος ο άγνωστος άνδρας πίσω από την μπάρα. Πραγματικά πόση αλήθεια κρύβουν αυτές οι στιγμές. Το μυαλό μου είχε θολώσει από το πολύ αλκοόλ και ταξίδευε μακριά. Πιο μακριά από την Ηρώ, στη δικιά μου Ηρώ. Την Ηρώ που έβλεπα με τα δικά μου μάτια, την Ηρώ που αγαπούσα τόσο πολύ. Όχι, δεν έκανα λάθος, απλά εκείνη τώρα ήταν φοβισμένη σαν άγριο ζώο. Και αυτό την άλλαζε. Την έκανε σκληρή και επικίνδυνη. Έπρεπε να τη συγκρατήσω. Ένας φόνος ήδη ήταν αρκετός...»
