Μόνο οι καρδιές μας μείναν νέες, κι αυτό είναι ευτυχία. Μια ευτυχία μοναδική, που έχει ξεχωρίσει τις πίκρες, και κρατά σφιχτά σαν φυλαχτό τις χαρές, και την νιότη ακέραια, έτοιμη να παραδοθεί σε κάθε όνειρο. Μόνο στον ύπνο μας θα προσπαθούμε να βρούμε ένα ξέφωτο επιστροφής στα χρόνια της νιότης. Μας αρκεί. Είναι κι αυτό μια μικρή-μικρή ελπίδα που μας χαρίζει απλόχερα η ίδια η φτιαξιά μας. Είμαστε έτσι καμωμένοι: από αγάπη, απαντοχή και μνήμη...
Η Ελένη Παπαδοπούλου-Λαμπράκη γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά της χρόνια στον Ταύρο Αττικής. Σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, και έζησε σε μια οικογένεια όπου ο πατέρας ήταν η σιγουριά, η τρυφερότητα, η μεγάλη αγκαλιά. Το "Θυμάμαι τον πατέρα", ένα βιβλίο γραμμένο από τη συγγραφέα με τόσο μεγάλη αγάπη και αφιερωμένο σ` εκείνον, της έδωσε το έναυσμα να διηγηθεί όσο πιο πιστά μπορούσε τη ζωή τής Ντινιάς, της Χιώτισσας γιαγιάς της, που έμοιαζε πράγματι με παραμύθι. Από μνήμες, από αφηγήσεις, από διάφορα ακούσματα που συγκράτησε στα χρόνια της παιδικής της αθωότητας, έγραψε την "Ντινιά της Σμύρνης, της μαστίχας και του πικραμύγδαλου".
