"Το δειλινό έφευγε σιγά-σιγά και ο χρυσαφένιος δίσκος του ήλιου είχε αρχίσει να χρωματίζει τη θάλασσα που χρυσογιάλιζε μέσα στο φόντο του γαλάζιου. Ο 45χρονος συγγραφέας Φάνης Δερίτης κοίταζε σιωπηλός από το κατάστρωμα του πλοίου τους ταξιδιώτες που πηγαινοέρχονταν στην προκυμαία του λιμανιού του Πειραιά. Σε λίγο το πλοίο ξεκίνησε με προορισμό τη Σύρο.
Ο ήλιος χανόταν πίσω από το θαλασσόφρυδο όταν το πλοίο είχε βγει για τα καλά από το λιμάνι του Πειραιά, αφήνοντας πίσω του τα απόνερα, ενώ μερικοί γλάροι τσιμπολογούσαν με τα ράμφη τους το αφρόκυμα. Ο Δερίτης έστρεψε το βλέμμα του αριστερά και άρχισε να αγναντεύει την απεραντοσύνη του πελάγου μέσα στο βαθύ ουρανόχρωμα. Εκείνη τη στιγμή είδε να πλησιάζει προς το μέρος του μια νεαρή όμορφη κοπέλα. Εκείνος κάρφωσε τα μάτια του πάνω της, γιατί του φάνηκε κάπως γνωστή σαν φυσιογνωμία. Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν. Κοιτάχτηκαν για δυο-τρία δευτερόλεπτα, ώσπου εκείνη αμήχανα έστρεψε το βλέμμα της και πάλι προς τη θάλασσα ενώ αυτός μονολογούσε μέσα του ταραγμένος: "Ω Θεέ μου, πόσο μοιάζει με την Εύα!" Μετά από λίγο ο Φάνης Δερίτης είχε βυθιστεί σε μια νοερή περιπλάνηση, με δρασκελίσματα της σκέψης του σε αναμνήσεις από το παρελθόν. Τότε που ήταν νέος, ασυμβίβαστος, εκρηκτικός. Τότε που οραματιζόταν έναν καλύτερο κόσμο.
Ένιωσε να ανασκαλεύεται η μνήμη του, να φτερουγίζουν μπροστά του οι μέρες του οι μέρες εκείνης της μακρινής εποχής και να πλημμυρίζει ξαφνικά ο νους του από πρόσωπα, τόπους, περιστατικά. Από αναμνήσεις αξέχαστες για όλη την κατοπινή ζωή του. Αναμνήσεις από παλιές εποχές, που συνέβησαν γεγονότα τα οποία είχαν στιγματίσει τη ζωή του. Αναμνήσεις από γεγονότα που, κατά διαβολική σύμπτωση, είχαν συμβεί κάποια καλοκαίρια. Κάποια σημαδιακά καλοκαίρια."
Ένα βιβλίο στο οποίο κυριαρχεί η ευαισθησία, η νοσταλγία, η συγκίνηση, η τρυφερότητα των αισθημάτων, μέσα σε μια ατμόσφαιρα άλλοτε ερωτική, ρομαντική και μαγευτική κι άλλοτε σκληρή, οδυνηρή και τραγική.
Ένα βιβλίο στο οποίο η χαρά διαδέχεται τη λύπη, ο έρωτας την απογοήτευση, το όνειρο την πραγματικότητα, η διάψευση τη δικαίωση, η ζωή το θάνατο. Και που, μέσα απ' όλα αυτά, έρχονται στο φως αλήθειες, μηνύματα, διαπιστώσεις. Ένα βιβλίο που προσφέρει στους αναγνώστες απόλαυση, αλλά και αφορμή για περισυλλογή και συνειδητοποίηση της αποστολής του ανθρώπου στη ζωή.
Ο Νίκος Ζώρης γεννήθηκε το 1955 στο Αγρίνιο και μεγάλωσε στην Αθήνα. Κατάγεται από ένα μικρό χωριό της ορεινής Τριχωνίδας Αιτωλοακαρνανίας, την Κοκκινόβρυση (Αμπέλια). Πέρασε τα νεανικά του χρόνια στην Ηλιούπολη Αττικής και σήμερα κατοικεί στη Γλυφάδα.
Είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πτυχιούχος του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Είναι έγγαμος και έχει δύο γιούς. Ασκεί το επάγγελμα του τραπεζικού και κατά την τελευταία εικοσαετία έχει διατελέσει διευθυντικό στέλεχος διαφόρων τραπεζών.
Ασχολείται ενεργά επί σειρά ετών με τη λογοτεχνία, με τη μουσική, με το θέατρο και με τον αθλητισμό.
Ως συγγραφέας-λογοτέχνης καταπιάνεται με την ποίηση και την πεζογραφία. Έχει στο ενεργητικό του τέσσερις ποιητικές συλλογές, μία συλλογή διηγημάτων, ένα θεατρικό έργο, ένα μυθιστόρημα και μία συλλογή στίχων για τραγούδια.
Ποιήματα, διηγήματα και άρθρα του δημοσιεύονται σε λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ ορισμένα ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε λογοτεχνικές ανθολογίες.
Λογοτεχνικά του έργα έχουν βραβευθεί σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
Το 1982 δημιούργησε με φίλους του το ερασιτεχνικό μουσικό συγκρότημα "Ζόρικη Κομπανία", στο οποίο έπαιξε ως μουσικός σε διάφορες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις επί μία δεκαετία.
Από το 1987 μέχρι και σήμερα ασχολείται με την ερασιτεχνική θεατρική δημιουργία.
Ως ηθοποιός ή/και σκηνοθέτης έχει λάβει μέρος στο ανέβασμα πολλών θεατρικών παραστάσεων με διάφορους θεατρικούς θιάσους.
Συχνά διοργανώνει και συμμετέχει σε διάφορες καλλιτεχνικές, αθλητικές και κοινωνικές εκδηλώσεις οι οποίες, κατά γενική ομολογία, σημειώνουν μεγάλη επιτυχία (μουσικές βραδιές, θεατρικές παραστάσεις, ποδοσφαιρικούς αγώνες, συναντήσεις παλιών συμμαθητών, συναδέλφων, φίλων του κλπ.).
