Κοιτώντας απ' τις γρίλιες της "Σιωπής" μου, επιχειρώ να εμφυσήσω πνοή ζωής στα συναισθήματα μου, θλιμμένες παραστάσεις, στα σκονισμένα ετοιμόρροπα τραπεζάκια των θαμπόφωτων παραμυθιών μου...
Να ανιχνεύσω, το αχνό χαμόγελο, στη σκιά κάποιας αγαπημένης μου μορφής...
Να αγγίξω, το ένα, το μοναδικό μου όνειρο, που αιωρείται παγιδευμένο στην ξύλινη αραχνιασμένη σκεπή της μνήμης μου, προτού αυτό χαθεί, χωρίς οίκτο, στη δίνη των αγριεμένων σκιάχτρων της συνείδησής μου...
