Το Σκοπιανό λειτουργεί και ως λυδία λίθος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Καταγράφει τις παλινωδίες, τις αντιφάσεις και τις ανεπάρκειές της. Αλλά και τα σπάνια φωτεινά της διαλείμματα. (...)
Το όνομα είναι το μείζον, γιατί αυτό γεννά τον αλυτρωτισμό. Είναι το όχημα του αλυτρωτισμού. Μα αυτή την αυτονόητη αλήθεια οι πολιτικοί αρχηγοί το 1992 διετύπωσαν την εθνική μας στρατηγική. Ονομασία χωρίς το Μακεδονία ή παράγωγα.
Τα Σκόπια παραμένουν αμετακίνητα, και είναι αδιάλλακτα και επιθετικά. Αντίθετα η επίσημη Ελλάς συμπτύσσεται, μαζεύεται και, υποτίθεται, αμύνεται στα... μετόπισθεν! Η πανηγυρική παραχώρηση εκ μέρους μας του ονόματος Μακεδονία με αντίτιμο κάποιον προσδιορισμό, γεωγραφικό λένε, ισοδυναμεί με άνευ όρων παράδοση, αφού είναι πλέον ή βέβαιον ότι ταυτόχρονα συζητούμε, όπως ομολογεί η υπουργός των εξωτερικών, "το εύρος εφαρμογής" της σύνθετης.
Οι Σκοπιανοί, σταθεροί και ανένδοτοι στον ανθελληνισμό τους, επί 18 χρόνια δίνουν το ίδιο μήνυμα προς πάσαν κατεύθυνση, εμμονής και αντίστασης.
Τα κείμενα του βιβλίου είναι μία κριτική προσέγγιση πράξεων και παραλείψεών μας στο ζήτημα τα τελευταία δύο χρόνια. Μια ορισμένη επαναληπτικότητα θέσεων και επιχειρημάτων ήταν εκ των πραγμάτων αναπόφευκτη.
