Στίχοι - δώρα της πραγματικότητας, κοτσύφια που συχνάζουν στα κέντρα των πόλεων, πάνω στις πολυκατοικίες ή και στις λίγες φυλλωσιές που απέμειναν ακόμα στην πόλη και τα βλέπουμε τα πρωινά πριν φύγουμε για τη δουλειά, δεν μας αφήνουν να ζήσουμε όπως παλιά.
Η συλλογή αυτή, διαρθρωμένη από διαφορετικά ποιήματα, γράφτηκε τα τελευταία χρόνια σε μια περίοδο που ακόμα δεν συνηθίσαμε πώς να επιβιώνουμε και να ζούμε. Η ίδια η ποίηση μάς μαθαίνει μέσα στην αναστάτωση και στο χάος να διατηρούμε την εσωτερική ενότητα της ψυχής, την ανάμνηση της ανθρωπιάς μας και την αγάπη του ανθρώπου.
Άλλοτε στο ποίημα ενυπάρχει η ανάμνηση της ξενιτιάς, άλλοτε ο αποχωρισμός από κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, συχνότατα η μετριοπάθεια του ποιητή, αλλά και η σκιαγράφηση φίλων και πολύ συχνά η πολυχρωμία των τόπων και των τοπίων, αλλά και της πατρίδας.
Η γλώσσα των ποιημάτων ακολουθεί τη διάθεση του ποιητή και αυτή δεν μπορεί παρά να είναι αληθής και ευθύς, ίσως, γιατί η αλήθεια και η ευθύτητα, ως στοιχείο γενναιότητας, πάντα θα αποτελούν στόχους για τον άνθρωπο.
Κάποια ποιήματα, τα τελευταία, ο "Ρεμβασμός", αποτελούν μιαν ανάμνηση από την προσπάθεια του ανθρώπου να φέρει την ισότητα στη γη. Σε αυτά διακρίνεται η προσπάθεια νεαρών ανθρώπων να αγαπήσουν τον πλησίον και να προσφέρουν ζώντας σε έναν κόσμο τελείως άγνωστο και ζωηρό.
