Στασιωτικά [51-100]

"ΣΤΑΣΙΩΤΙΚΟ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ":
Ω, τίποτα δεν γίνεται, ασύστατοι· τίποτα· παραείναι
ανήσυχη η ουρά της Ιστορίας, για να την αγνοήσει -
η Ιστορία. Τι βγαίνει από αυτήν την τετράποδη μανία
να έχει συνεχώς στα δόντια της το παρελθόν;
Κατά τη γνώμη μου, ο θάνατος -γαβγίσει δεν γαβγίσει-
η σάρκα συνεχίζει να κρέμεται από την ψυχή
και κανείς δεν μπορεί να δει στην ομορφιά
το ισοδύναμο της αλήθειας,
με την παλιά, χάλκινη σημασία.
Φυσάει μέταλλο αρπακτικό:
σκοτάδι το άνω πέλαγος, η νύχτα
αιμάτωμα στη ράχη του ύπνου
και ξαφνικά κάτι σαν φόβος ξεπερνάει τους αγγέλους:
Τον εαυτό σας με τον πόνο μου εκδικείστε.
Άγγελοι θανάτου είστε.
Βγαίνει καπνός απ' τα ρουθούνια του, ανεβαίνει,
τυλίγει ίσκιους, απουσίες, υποψίες:
"Αν η γη κινείται εκ των πραγμάτων, δεν μπορούμε
ν' αλλάξουμε το γεγονός πως ο Αβραάμ
είχε παιδί και ο Τοβίας σκυλί. Πάντα θα υπάρχουν
άνθρωποι με παιδιά και σκυλιά. Όμως αυτός,
αυτός ο βροχερός πάνω απ' την άμμο (Τι παραλογισμός!)
δεν απαίτησε ποτέ από κανέναν να θυσιάσει το σκυλί του
- για ποιο πράγμα δεν έχει σημασία".
Γυμνός από τη σύνεση και κάτω ο άλλος:
"Η ζωή των ανθρώπων καθορίζεται μόνο
από το δίκαιο της μνήμης.