Ο χρόνος είναι ήλιος. Σοφοί οι δαίμονες που μας έπλασαν, κι εμάς κι αυτόν ταυτόχρονα, τον έβαλαν
πίσω μας. Επειδή το μυαλό μας δεν αντέχει να τον δει κατάματα, τυφλώνεται. Έτσι, ό,τι καμωνόμαστε πως ξέρουμε απ’ το χρόνο είναι σκαλισμένο στην πλάτη μας. Μπροστά μας υπάρχει μόνο το σκοτεινό χνάρι του.
Στο κουκλοθέατρο που ονομάζουμε ζωή, όπου κι αν γυρίσεις, όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου, η πότε πολύχρωμη και πότε γκρίζα σκιά του χρόνου είναι πάντα εκεί, σαν επιλογή που πριν προλάβεις να τη μετανιώσεις έγινε αμαρτία που δεν μπορείς πια να συγχωρήσεις. Ούτε να τη διαγράψεις μπορείς, ούτε να την ομορφύνεις. Αλλά αν τη δεις αντέχοντας τον πόνο της αλήθειας, γεύεσαι το αίμα της ζωής σου.
