"Στην Κίνα δεν αναζητώ ιδέες ή θέματα, αναζητώ μορφές· μορφές ασυνήθιστες, ποικίλλες, αγέρωχες", έγραφε το 1913 ο Βίκτωρ Σεγκαλέν στον φίλο του Ζυλ ντε Γκωλτιέ παρουσιάζοντας τις "Στήλες", τα μικρά ποιητικά κείμενα που δημοσίευσε στο Πεκίνο, τον Αύγουστο του 1912, σε 81 αντίτυπα. Κείμενα, είναι αλήθεια, που, περισσότερο από κάθε άλλο του γραφτό γι' αυτή τη χώρα, αποκαλύπτουν την ιδιόμορφη αλλά βαθειά του σχέση με τον ξεχωριστό πνευματικό της κόσμο, λίγο πριν την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας.
Κι αν ορισμένα κείμενα του Κλωντέλ (κυρίως η "Γνώση της Ανατολής") μοιάζουν να διακατέχονται από σινική ευαισθησία, αν ο Πάουντ (με τη βοήθεια των σημειώσεων του Φενολλόζα) ανέλυσε σε βάθος το ποιητικό εκφραστικό δυναμικό που διαθέτει η ιδεογραμματική γραφή (για να περιορισθούμε μόνο στους ποιητές), ο Σεγκαλέν επιχείρησε κάτι πολύ πρωτότυπο: Αντλώντας το υλικό του από την σινική πνευματικότητα και χρησιμοποιώντας κάθε επιμέρους στοιχείο της κλασικής γλώσσας επιχείρησε να συνθέσει νέο ποιητικό είδος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του εγχειρήματος είναι ακριβώς οι "Στήλες" όπου η σινική συμβολή δεν περιορίζεται στην θεματολογία αλλά είναι εμφανής στην παραμικρή πτυχή της ειδικής μορφολογίας τους, έως ακόμη και την υλική τους παρουσίαση. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου "Ο Σεγκάλεν και οι Στήλες)
Γάλλος γιατρός, ποιητής και εθνογράφος (1878-1919). Μετά την απόκτηση της άδειας άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος, το 1902, επιβιβάστηκε σ' ένα πλοίο για την Ταϊτή, όπου έμαθε το θάνατο του Γκωγκέν. Καρπός της παραμονής του στη Γαλλική Πολυνησία είναι το μυθιστόρημα "Immemoriaux", που θα εκδοθεί μετά την επιστροφή του στη Γαλλία. Το 1905 διέρχεται από το Τζιμπουτί, όπου θα αναζητήσει τα ίχνη του Αρθούρου Ρεμπώ. Την ίδια χρονιά, επιστρέφοντας στη Γαλλία, παντρεύεται την Yvonne Hebert, κόρη γιατρού από τη Βρέστη, και το επόμενο έτος γεννιέται ο γιος τους Yve και εμπνέει στον Debussy την ιδέα του έργου του "Σιντάρτα". Το 1908 αρχίζει να μαθαίνει κινέζικα, και το 1910 πετυχαίνει την επίσημη αποστολή του στην Κίνα, όπου η οικογένεια Segalen θα παραμείνει επί πέντε χρόνια και θα αποκτήσει άλλα δύο παιδιά. Στο Πεκίνο μαγεύεται από την προσωπικότητα του αυτοκράτορα και την κουλτούρα της χώρας, και εμπνέεται το μυθιστόρημά του "Rene Leys" και τις συλλογές "Odes" ("Ωδές") και "Steles" ("Στήλες", 1913). Με το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου επιστρέφει στη Γαλλία και ζητάει να σταλεί στο μέτωπο, αλλά τοποθετείται σε νοσοκομείο της Βρέστης. Το 1915 στέλνεται, τελικά, ως εθελοντής στο μέτωπο της Δουνκέρκης, αλλά η εύθραυστη υγεία του τον αναγκάζει να επιστρέψει στα μετόπισθεν. Την επόμενη χρονιά κυκλοφορεί η συλλογή του "Peintures". Θα καταφέρει να επιστρέψει για άλλη μια φορά στην Κίνα, το 1917, όπου θα μελετήσει, μεταξύ άλλων, τις διαφορές μεταξύ των δυναστειών Χαν και Τανγκ. Επιστρέφοντας, το 1918, αρχίζει να γράφει τη συλλογή "Thibet". Με εξασθενημένη υγεία, τραυματίζεται από την πτώση ενός κορμού και βρίσκεται νεκρός το 1919 στη Γαλλία.
