«Και τι είναι η ποίηση αν δεν βουτήξεις
στα ματωμένα μελάνια σου
να υπογράψεις κάθε πόνημα
με χάδι, μιλιά κι ιδρώτα;
Τί είναι η ποίηση αν δεν βουρκώσεις
με τ’ ανείπωτα;
Αν δεν γονατίσεις ευλαβικά
στα χιλιοειπωμένα;
Αν δεν γιατρέψεις τα μιασμένα
από του κόσμου τα φτυσίματα
που τώρα κατοικούν αμόλυντα
στα χείλη τα ταγμένα;
Τί είναι η ποίηση
αν δεν σκίσεις λίγο δέρμα
ξέφωτο να φτιάξεις για τις ρίμες σου;
Αν δεν βολέψεις εσένα εις εαυτόν;
Αν δεν κλάψεις με τον τονισμό
στη παραλήγουσα του «σ’ αγαπάω»;
Έτσι ανοιχτό, μάτια μου
αγκάλη να γίνεται, σπηλιά και φως.
Και τότε να δεις
πόση ποίηση θα γράψουμε μαζί.»
