Κανείς δεν αμφιβάλλει σήμερα ότι ο John Ashbery είναι από τους σημαντικότερους ποιητές της αγγλικής γλώσσας. Για αρκετά χρόνια όμως ήταν ο ποιητής που συγκέντρωνε τις πιο αντιφατικές κρίσεις, σε σημείο μάλιστα υπερβολικό. Πρωτοφανής και σαφώς μεγάλης και κρίσιμης δύναμης για τους θαυμαστές του, κοινός φενακιστής για τους πρώτους επικριτές του. Υπήρξαν αυτοί που τον αναγνώρισαν ως τον πιο άξιο συνεχιστή της παράδοσης του Eliot, του Pound, του Stevens, και αυτοί που τον απέρριψαν ως δανδή που δεν έχει να προσφέρει παρά μια ανούσια ή στην καλύτερη περίπτωση επίμαχη κομψοπρέπεια. Τελικά, ακόμη και σήμερα που η θέση του στο ολιγομελές πάνθεο των ποιητών είναι εξασφαλισμένη, πολλοί είναι αυτοί που αγαπούν και θαυμάζουν την ποίησή του δίχως να την κατανοούν, δίχως να ενδιαφέρονται να την κατανοήσουν, αναγνωρίζοντας ή μη ότι αλλού βρίσκεται η καινή της δύναμη. [...]
(από την εισαγωγή του Βασίλη Παπαγεωργίου)
