Ποιος να φανταστεί ότι σε μια απ’ τις πιο πολύβουες λεωφόρους της, τη λεωφόρο Αλεξάνδρας στον αριθμό 59, στο ημιυπόγειο μιας πολυκατοικίας ζούσε και εργαζόταν πνευματικά, οδηγώντας ψυχές στον Θεό, ένας πνευματικός, τόσο ταπεινός, τόσο αφανής, τόσο απλός!
Ο γέροντας δεν είναι άλλος από τον π. Αντώνιο Γκίκιζα. Ένας γέροντας σαν εκείνους που διαβάζουμε στο Γεροντικό με βαθιά ταπείνωση, λεπτή ευγένεια, μεγάλη διάκριση, πολλή αγάπη.
Το ημιυπόγειο ήταν ένα μικρό διαμέρισμα με λιγοστό φως, πολύ πτωχικό, απλό. Τόσο απλό που πέρναγε η σκέψη ότι ίσως ο σταύλος του Αγ. Ιωάννου του Ρώσου να ήταν καλύτερος. Αυτό ήταν το κελάκι του γέροντα.
Ο γέροντας είχε ένα σκοπό, τη βοήθεια κάθε ταλαιπωρημένης, κουρασμένης ψυχής με ένα πατρικό, απλό, στοργικό τρόπο αγάπης, κατανόησης, προσευχής. Μία επιθυμία στην ψυχή του, την πνευματική επικοινωνία με τον Θεό. Παρόλο που ζούσε μέσα στην Αθήνα, ήταν μακριά από τα του κόσμου. Μόνο η προσευχή «υπέρ σύμπαντος του κόσμου» υπήρχε στην καρδιά του. Έτσι το ημιυπόγειο έγινε χώρος πνευματικού φωτός, προσευχής, μετάνοιας και ανάπαυσης όσων επισκέπτονταν ή διακονούσαν τον γέροντα.
