Δεν είναι τα παιδιά πιο "δύσκολα" σήμερα, ούτε οι γονείς και οι δάσκαλοι είναι λιγότερο ικανοί. Τότε γιατί βρισκόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις καθημερινής τρέλας, από τις οποίες βγαίνουν θριαμβευτές οι "μικροί τύραννοι" και απογοητευμένοι οι γονείς;
Οι σημερινοί γονείς και οι παιδαγωγοί αντιδρούν με μεγαλύτερη ευαισθησία στα παιδιά, μια αντίδραση που οφείλουμε να χαιρετίσουμε. Συχνά, όμως, αντιδρούν και με ανασφάλεια, καθώς θέλουν να τα κάνουν όλα "καλύτερα και πιο δημοκρατικά από τους δικούς τους γονείς" - αφήνοντας έτσι τα παιδιά ακόμη και χωρίς τη στήριξη και την καθοδήγηση που τόσο την χρειάζονται αλλά και την επιζητούν. Αγνοούν, φαίνεται, ότι τα παιδιά είναι υπερβολικά δύσκολο να προσανατολιστούν σ' έναν κόσμο απ' τον οποίο απουσιάζουν τα όρια.
Γιατί, όμως, είναι τόσο δύσκολο σήμερα, για τα παιδιά, να προσαρμοστούν στους όποιους κανόνες συμβίωσης θεσπίζονται στο σπίτι ή στο σχολείο;
Φταίει, μήπως, γι' αυτό η δημοκρατία που, δειλά-δειλά, αρχίζει να μπαίνει πια μέσα στα σπίτια και στα σχολεία μας; Ή μήπως αυτό που βλέπουμε δεν είναι ακόμα δημοκρατία;
Ο ψυχολόγος Δρ. Jan-Uwe Rogge , γεννημένος το 1947, ζει με τη γυναίκα του και το γιο του, στα περίχωρα του Αμβούργου. Εργάζεται σαν ελεύθερος επαγγελματίας ψυχοθεραπευτής, ειδικευμένος στην οικογενειακή και σχολική συμβουλευτική. Από τις αρχές της δεκαετίας του '80 μιλάει σε σεμινάρια και δίνει διαλέξεις σε γονείς και εκπαιδευτικούς που τυγχάνουν μεγάλης αποδοχής από το κοινό.
