Είναι γεμάτο έκσταση και μελαγχολία το έργο του Πόε. Απ' τα μικρά του χρόνια ο ποιητής κλυδωνιζόταν ανάμεσα σε ατέλειωτες σκυθρωπές ονειροπολήσεις, φωτισμένες κάπου-κάπου μ' ένα φως εκτυφλωτικό, που έριχνε την ψυχή του απ' την πιο υπερβολική έξαρση του ιλίγγου στην πιο απελπισμένη κατάπτωση της αυτοκτονίας. Γίνεται ο ιερέας μιας μυστικής θρησκείας της εκστατικής ομορφιάς, αλλά μιας ομορφιάς θλιμμένης, πονεμένης, μελαγχολικής. Νεκρές, ασάλευτες στην πένθιμη σιωπή του τάφου ή ανάερες σ' ουράνια οράματα, οι μεταρσιωμένες Λενώρες και Ειρήνες γίνονται αντικείμενα λατρείας για τον πλατωνικό εραστή τους.
