Επιστροφή στην κανονικότητα
Ομολογώ.
Είναι η κανονικότητα που με φοβίζει πιο πολύ κι απ’ το στόμα του λύκου
Ξέρει να παίζει το παιχνίδι της αφαίρεσης καλά τόσο που σε κάνει να νομίζεις πως συνέχεια προσθέτει
Προσκολλάται αργά στα θύματά της με θωπείες και τεχνάσματα μένουν κοντά της με την ίδια τους τη θέληση
Τα θρέφει με λευκές επιταγές θάλλουσες ηλιοφάνειες μέχρι να πέσει πάνω τους η νύχτα που ετοιμάζει
Τα στριμώχνει τότε σ’ ένα αβέβαιο μέλλον και τα πνίγει αποδεικνύοντας πόσο σκληρές μπορεί να είναι κάποιες λέξεις
Πόσο υπεράνω κάθε υποψίας η ζωή μας μέχρι τώρα.
