ΠΡΟΣευχή: κάτι πιο κοντινό, πιο χειροπιαστό
από παρακάλια, αγωνία ή βιαστικές ευχαριστίες.
Ίσως να 'ναι στάση ζωής γεμάτη ευγένεια, λεπτότητα.
Ένα βλέμμα με κατανόηση και νοιάξιμο.
Η γιαγιά που, με περισσή χαρά,
ετοιμάζει λουκουμάδες για τα εγγόνια,
με την παλιά συνταγή της μάνας της...
Η ήσυχη ώρα
που αγναντεύεις το πέλαγος.
Όταν χάνεσαι μες στη μορφή
και το άρωμα του λουλουδιού
και μπαίνεις στο θαύμα
με το κελάηδημα του αηδονιού.
Η μικρή στιγμή που αναγνωρίζεις πως
τα πάντα
-ορατά και αόρατα-
συνδέονται μεταξύ τους.
Σαν μέσα από κανάτα την πίνεις και ξεδιψάς.
Γλυκιά, θεραπευτική φτερώνει την ψυχή.
Και παραμένει δροσερή, τρυφερή,
αθώα κι απαλή - ανάσα μικρού παιδιού.
