Το αερόστατο του Γαμβέττα

Ο ίδιος πάντα Στέλιος. Εξωκοινοβουλευτικός. Εξωθεσμικός. Με μια λέξη αμφισβήτησης για τα πάντα. Με αυτιά που ακούνε. Με ρουθούνια που οσφραίνονται. Με γλώσσα που ακονίζει. Μόνο στα μάτια έχανε. Και είχε το ίδιο απορημένο βλέμμα όλων των αριστερών μπροστά στην εξουσία... Η οικονομία ήταν σε άθλια κατάσταση, η χώρα ουσιαστικά χρεωκοπημένη, και ο επιχειρηματικός κόσμος δεν έκρυβε κανένα μυστήριο, ούτε καν την αδηφαγία του. Αυτά ήταν όμως γνωστά σε όλους και, σε μια χώρα βυθισμένη σε μια συλλογική και αδιαπραγμάτευτη θλίψη, ο αναγνώστης δεν κινδύνευε με απορίες και αντλούσε ίσως μια παράδοξη ικανοποίηση από τη διαρκή επιβεβαίωση ότι θα εξακολουθούσε να βρίσκεται στο περιθώριο της ίδιας του της ιστορίας... Ο φαινομενικά συνηθισμένος θάνατος ενός περιθωριακού ζητάει τη θέση του σε ένα πολύπλοκο και μυστηριώδες παζλ, αλλά και στην Ιστορία. Η πολιτική, ο αθλητισμός και ο Τύπος άλλοτε κρύβουν και άλλοτε αποκαλύπτουν τα μυστικά τους, αλλά κυρίως μιλούν για μια πραγματικότητα με την οποία έχουμε εξοικειωθεί από καιρό. Τώρα, γιατί αερόστατο... Στην περίπτωση πάντως του Γαμβέττα, η Ιστορία το κατέγραψε ως έναν θεαματικό τρόπο απόδρασης. Και κάποια από τα πρόσωπα του βιβλίου δεν παύουν να προσδοκούν την επανάληψη αυτής της μοναδικής εμπειρίας.