ΚΑΙ ΟΜΩΣ Ο ΓΛΑΡΟΣ
ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΗΝ ΑΥΓΗ
Μεθυσμένο το κεφάλι μου
Σκάλωσε η μορφή σου μέσα του
Και αρνείται επίμονα να φύγει
Με κυνηγάς παντού, όπου και εάν πάω
Τα χρώματα τα αζωγράφιστα
Πλέκεις μέσα στη ματιά σου
Εκείνης της αυγής – θυμάσαι;
Κι εγώ διαπράττοντας πάλι την ύβριν
Βουτάω μέσα της
Και προσπαθώ να σε αγκαλιάσω
Όσο διαρκεί το συννεφοπερπάτημά σου
Μα τη στιγμή που η ασεβής
Μια χαραμάδα σαν να διακρίνω
Για να τρυπώσω για λίγο στα έγκατά σου
Εσύ πετάς πια πέρα στο Γαλάζιο
Βάφοντας με χρυσόσκονη τα φτερά σου.
