Δὲ θ’ ἀποχτήσω ποτὲ τὴν ἀντοχὴ ἐκείνων τῶν μανάδων ποὺ γεννούσανε ἀπάνω στὸ τραπέζι ἢ ἀνάμεσα σὲ δυὸ καρέκλες, ὅπως γεννήθηκα κι ἐγώ. Δὲ θ’ ἀποχτήσω ποτὲ τὴν ἀντοχὴ ἐκείνων τῶν γυναικῶν ποὺ σήκωναν στὴν Κατοχὴ τοὺς πεθαμένους ἀπ’ τὴν πείνα, γιατὶ εἴχανε πιότερη δύναμη ἀπὸ τοὺς ἄντρες. Σὲ ὅλη τους τὴ ζωὴ προετοιμάζονταν γιὰ ἕναν ὀδυνηρὸ τοκετό.
Η Λουκρητία Δούναβη γεννήθηκε το 1942 στη Σύρο. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1970, δημοσιεύοντας ποιήματα σε λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: "Ελάτε άνθρωποι" (Νέα Σκέψη, 1976), "Βροχότοπος" (Δίδυμοι, 1978), "Μπαλκόνι στην Ερμούπολη" (Φιλιππότης, 1987), "Αλάτι στις λακκούβες" (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2009), καθώς και το αφήγημα "Η Αγία Συνάδελφος" (Κέδρος, 1998), τη σειρά αφηγημάτων με τίτλο "Το βυσσινί φουστάνι" (Γκοβόστης, 1992, Το Ροδακιό, 2001), και αυτή με τίτλο "Φωνές του σώματος" (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2009). Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί και δημοσιευτεί στην Αγγλία και την Αίγυπτο.
