Κάπου, κάποτε, σε μια χρονιά αλλοτινή, σε ένα μέρος μακρινό, κάπου ανάμεσα στα δέντρα του πιο όμορφου δάσους, τα πουλιά πέταξαν απότομα μακριά, αφήνοντας έρημα τα κλαδιά που είχαν καθίσει για να ξαποστάσουν από το μακρύ τους ταξίδι. Ίσως να ήταν ώρα τους να συνεχίσουν να πετούν προς τον ζεστό νότο, ίσως να τρόμαξαν και από τις φωνές των δυο παιδιών που τρέχοντας πλησίαζαν την τεράστια βελανιδιά.
