... κι έφυγες μέσα στο ανήλιο δάσος των θρήνων μ’ ένα σμήνος παρδαλών πεταλούδων και λαλούντων πουλιών να σε ακολουθεί καταστρέφοντας το αγαθό θράσος των κρίνων...κι όμως, στο φέγγος μιας μέρας του καλοκαιριού ένα χαμόγελο, όπως το άρωμα του ρόδου του διαβόλου, μια φευγαλέα σου ματιά γεννά την ομορφιά του κόσμου όλου
...το χάδι είναι το όριο του πόνου κι ένα χαμόγελο και η γλυκιά ματιά είναι το άλλο όριό του, αυτά μαζί είναι τα όρια του κόσμου
