Ο ελληνικός λαός ευαίσθητος και συναισθηματικός από τη φύση του, ένιωσε περισσότερο από τους άλλους την ανάγκη να κάνει τραγούδι τους καημούς του. Το δημοτικό τραγούδι το είδε ο λαός σαν μια ανάγκη ζωής, σύντροφο αχώριστο στη χαρά και στη λύπη. Σ' αυτό παρουσιάζονται όλες οι φάσεις της οικογενειακής ζωής, όλες οι περιπέτειες μιας χιλιόχρονης εθνικής ιστορίας· το καμάρι της αδούλωτης λεβεντιάς, τα κατορθώματα των αγέρωχων αρματολών, η πίκρα της ξενιτιάς ο πόνος της πικρής σκλαβιάς και του θανάτου.
