Καθώς περνούν οι κουρασμένες μέρες
μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη,
κρυμμένος μες στις πικροδάφνες
ονοματίζεις τις αράχνες:
τον υφαντή, τον ερημίτη, την λυκοαράχνη,
τον αμαυρόβιο, την αγελήνη, την αργιόπη,
να πλέξουν γύρω σου τον πιο όμορφο ιστό τους
από ολόχρυσο μετάξι υφασμένο,
να παγιδέψουν στις κλωστές έναν αστρίτη,
στις οψιδιανές ακτές να τον αφήσουν
πλάι στην ξερή τη λάβα να στεγνώσει,
το αστροκέντητό του δέρμα να φορέσεις
να ξεγελάσεις τον Αγγελοκρίτη
με το ακόντιο του Δρακοκτόνου,
και πάλι κάπου εκεί απ’ τις πικροδάφνες
την άρμη του Αυγούστου να σκορπίσεις,
τα κρίματα του κόσμου να σκοτώσεις.
