Μες στη γαλήνη της αγκαλιάς της είχε κερδίσει το χρόνο. Κι ύστερα, όταν ο μπαμπάς μπήκε στο δωμάτιο, το τικ-τακ του ρολογιού νίκησε το άλλο στο στήθος του κι ο Οδυσσέας έμεινε να φοβάται πως δεν είναι γενναίος. Έπρεπε να τον είχε αγκαλιάσει κι εκείνον, να του δείξει τα χρώματα. Δεν τόκανε κι εκείνη η στιγμή είναι χαμένη για πάντα. Ο φόβος λοιπόν είναι αυτός που κλέβει χρόνο απ' τη ζωή κι όχι ο θάνατος. Όταν έρθει ο θάνατος, ο χρόνος έχει απλώς τελειώσει, το στήθος χτυπιέται να σπάσει κι οι φλέβες πρήζονται στο λαιμό. Λίγο ακόμα και θ' ανοίξουν ν' αδειάσουν το αίμα τους στον κόσμο.
