Η διοικητική μεταρρύθμιση στη σύγχρονη Ελλάδα είναι μια διαδικασία που πολλές φορές δίνει την εντύπωση ότι ωθεί τη διοίκηση προς μια κατεύθυνση, δηλαδή προς μεγαλύτερη διαφάνεια, αξιοκρατία, αποτελεσματικότητα, αποδοτικότητα και μέριμνα για τον πολίτη. Άλλες φορές, η μεταρρύθμιση φαίνεται να σπρώχνει τη διοίκηση προς την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή προς την αναπαραγωγή επιφανειακών και αλληλοαναιρούμενων μέτρων διοικητικής πολιτικής τα οποία δεν βελτιώνουν, αν δεν χειροτερεύουν κιόλας, την οργάνωση και λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών και ιδίως την ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού. Στο βιβλίο χρησιμοποιείται η μεταφορά του εκκρεμούς που συνοψίζει μια πλάγια κίνηση από τη μια μεριά στην άλλη, χωρίς τέλος. Στο βιβλίο εξετάζεται η ειδική περίπτωση μιας διοικητικής μεταρρύθμισης που θα άξιζε -και αξίζει ακόμα- να έχει καλύτερη τύχη, δηλαδή τη δημιουργία μιας νέας κρίσιμης μάζας ανώτερων δημοσίων υπαλλήλων μέσω της ίδρυσης και λειτουργίας της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης (ΕΣΔΔ). Η Σχολή θα μπορούσε, εάν τυχόν είχε τύχει κατάλληλης υποστήριξης από την πολιτεία και από ενδιαφερόμενες πολιτικές και κοινωνικές ομάδες, να αποτελέσει μια νησίδα ποιότητας και έναν καταλύτη μεταβολών που ίσως αναρριπίζονταν στην ευρύτερη επικράτεια της διοίκησης. Η Σχολή συνάντησε αντιδράσεις και καχυποψία μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων και έμεινε έκθετη στη μεταβαλλόμενη βούληση και διάθεση της πολιτείας. Η υπόθεση της διοικητικής μεταρρύθμισης μέσω της παραγωγής ανώτερων διοικητικών στελεχών έμεινε εκκρεμής. Ωστόσο, υπάρχουν διέξοδοι για την επιτυχή ολοκλήρωσή της.
