Η φιλία δεν μοιάζει να έχει ιδιαίτερη πατρίδα. Δημιουργείται ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικής κοινωνικής τάξης, διαφορετικού πνευματικού επιπέδου, διαφορετικής καταγωγής και διαφορετικής κουλτούρας. Κάποια ιδιαίτερη μαγνητική επικοινωνία τη δημιουργεί, κάτι ανάλογο όπως τον έρωτα.
Στο βιβλίο αυτό, ο Ευγένιος από τα καπνοχώραφα της Καβάλας, παιδί ακόμη, γνωρίζει τα πρώτα εθνοδιχαστικά γεγονότα, και λίγο αργότερα, κατά την Κατοχή, παρακολουθεί στην Αθήνα μια εθνική ομοψυχία να μετατρέπεται σε εμφύλιο σπαραγμό. Παρά τις δυσκολίες σπουδάζει Χημεία στο Χημείο της οδού Σόλωνος.
Ο Γκέρσομ, παιδί διάσημων Γερμανών Χημικών από το Μόναχο, γνωρίζει τη μισαλλοδοξία του ανερχόμενου φασισμού και καταφεύγει με τη μητέρα του στην Αγγλία. Εκεί, σπουδάζει σ’ ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια, αυτό της Οξφόρδης.
Οι δυο τους, με διαφορετική κοινωνική τάξη, καταγωγή και κουλτούρα, θα βρεθούν σ’ ένα νέο κράτος που αναδύεται επάνω σ’ έναν αρχαίο πολιτισμό... το Ισραήλ. Μεταξύ τους, θα αναπτυχθεί μια φιλία, που μόνον ο θάνατος μπόρεσε να διαλύσει.
Ο Ευγένιος θα συνεχίσει, με τη Ντίνα που γνώρισε στα σκαλιά του Χημείου της Σόλωνος και ήταν πάντα μαζί του, την πορεία στην Αμερική για να γνωρίσουν από κοντά τη μεγάλη δύναμη. Εκεί, μια νέα φιλία θα αναπτυχθεί με τον Μας, έναν Αμερικανό ιαπωνικής καταγωγής που γίνεται θύμα του χρώματος του δέρματος.
Ο Ευγένιος με τη Ντίνα, χωρίς να γητευτούν από τις σειρήνες της ευδαιμονίας, γυρίζουν στην πατρίδα για να προσθέσουν ένα λιθαράκι στην προσπάθεια να κλείσει τις πληγές της.
Ο Ευγένιος Χατζούδης γεννήθηκε το 1929. Σπούδασε Χημεία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Weizmann Institute of Science του Ισραήλ. Έκανε μεταδιδακτορικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Uppsala της Σουηδίας και ήταν επισκέπτης ερευνητής στο Pioneering Research Laboratory της Βοστώνης των ΗΠΑ. Το 1970 δημιούργησε στον "Δημόκριτο" το εργαστήριο Χημείας Στερεάς Κατάστασης. Το 1973 ανακηρύχτηκε Υφηγητής της Φυσικοχημείας του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1974 με τη μεταπολίτευση ανέλαβε τη Διεύθυνση Χημείας του Κέντρου Πυρηνικών Ερευνών "Δημόκριτος". Το 1981 πήρε το βραβείο Γ. Πανόπουλου της Ακαδημίας Αθηνών για τη Χημεία.
Το 1990 ανέλαβε τη Διεύθυνση του νεοϊδρυθέντος Ινστιτούτου Φυσικοχημείας του Εθνικού Κέντρου Έρευνας Φυσικών Επιστημών "Δημόκριτος" μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1996. Από το 1996 είναι ομότιμος ερευνητής του Ινστιτούτου Φυσικοχημείας.
