Έτσι με τον αθώο θάνατο του Γολγοθά παρασχέθηκε η απόδειξη την οποία θα κατανοήσουν βραδέως οι άνθρωποι, ότι ο θάνατος είναι ο πάντοτε ζων Πατέρας. Έχοντας την σωστή ιδέα για τον θάνατο, έχοντας μάθει από το Συμβάν του Γολγοθά ότι ο εξωτερικός θάνατος δεν σημαίνει τίποτα, ότι στο σώμα του Ιησού του Ναζωραίου έζησε ο Χριστός με τον Οποίο μπορούμε να ενωθούμε, έχοντας αναγνωρίσει ότι ένεκα του Χριστού, παρά την εικόνα του θανάτου που εμφανίζεται στο Σταυρό, αυτό είναι μόνο ένα εξωτερικό συμβάν και ότι η ζωή του Χριστού στο αιθερικό σώμα είναι η ίδια πριν και μετά τον θάνατο, ότι αυτός ο θάνατος δεν μπορεί να κάνει κανένα κακό στη ζωή, έχοντας κατανοήσει ότι έχομε να κάνομε μ' έναν θάνατο που δεν εξαλείφει την ζωή, που είναι ο ίδιος ζωή, τότε έχομε διά μέσου Αυτού που κρεμάστηκε στον Σταυρό ένα παντοτεινό έμβλημα, ότι ο θάνατος είναι στην πραγματικότητα ο δωρητής της ζωής. Όπως το φυτό φυτρώνει από το σπόρο κι ο θάνατος επίσης δεν είναι καταστροφέας αλλά σπόρος ζωής. Σπάρθηκε στον φυσικό-αισθητό κόσμο μας, ώστε αυτός ο κόσμος να μην εξοστρακιστεί από τη ζωή, αλλά να μπορέσει ν' ανυψωθεί σ' αυτή. Η αναίρεση του θανάτου έπρεπε να πραγματοποιηθεί πάνω στο Σταυρό διά μέσου ενός αντιφατικού θανάτου, διά μέσου ενός αθώου θανάτου.
