Η ιστορία αυτή είναι αληθινή.
Το 1946, στης 26 Ιουλίου, στο Σκούταρο της Λέσβου, έπεσε στον νερόμυλο η εξάχρονη Λεμονίτσα, ενώ ο νερόμυλος εργαζόταν. Το γεγονός αυτό συγκλόνισε το χωριό και ολόκληρο το νησί της Λέσβου. Το παιδί τράβηξε πολλά, καθώς και όλη η οικογένεια. Οι τραγικοί γονείς προσπάθησαν απεγνωσμένα, με τα λίγα μέσα που είχαν εκείνη την εποχή, να κρατήσουν στη ζωή το άτυχο κοριτσάκι. Ο νερόμυλος και ο τραυματισμός του χωριού δεν ήταν τίποτα, μπροστά στον ψυχικό πόνο που του προκάλεσε ο ξεριζωμός από τον τόπο το 1951. Τίποτα στην Αθήνα δεν ήταν σαν τον παράδεισο που έζησαν στην πατρίδα τους. Τα παιδιά εδώ στην Αθήνα ωρίμασαν πριν την ώρα τους. Εργάζονταν από μικρά και το βράδυ σπούδαζαν. Προσπαθούσαν όλοι μαζί να νικήσουν την καταραμένη φτώχεια. "Θα νικήσουμε" έλεγαν, "δεν θα μας ταπεινώσει αυτή". Παραμέρισαν τα όνειρά τους και τα ταλέντα τους. Όχι μόνο η Λεμονίτσα, μα και όλα τα παιδιά της γενιάς του '40.
Η Δανιήλ Ζαντιώτου Λεμονιά γεννήθηκε στην Λέσβο στο χωριό Σκουτάρο. Το 1951 ήρθε μαζί με την οικογένειά της στην Αθήνα. Μαθήτευσε και ασχολήθηκε στο χώρο της ραπτικής. Σε ηλικία 18 χρονών έκανε δικό της εργαστήρι και ασχολήθηκε σαν επαγγελματίας στην κατασκευή στολών. Εργάστηκε σαν ενδυματολόγος στο χώρο της παιδείας επί 25 χρόνια στην κατασκευή σχολικών στολών. Εργάστηκε σαν δημόσιος υπάλληλος στο νοσοκομείο Αγία Βαρβάρα Λοιμοδών, στον τεχνικό κλάδο. Από τη νεανική της ηλικία στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείτο με το γράψιμο, ιδιαίτερα με την παιδική λογοτεχνία. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (ΠΕΛ). Έργα της είναι: "Ένα παπάκι στην πόλη" (Έπαινος από την Πανελλήνια Έκδοση Λογοτεχνών), "Το κοριτσάκι του μύλου".
