Το μουνάκι χθες και σήμερα

Γέννηση και εκδόσεις αυτού του φυλλαδίου
Στις αρχές του 2004 ένας φίλος, ο Juli Susin, μου πρότεινε να γράψω ένα κείμενο για το μουνάκι, για να συνοδεύσει το βιβλίο του αμερικανού καλλιτέχνη Jason Rhoades, 1724 – Birth of the Cunt. Αυτό το βιβλίο επρόκειτο να δημοσιευθεί τότε σε μια έκθεση υπό τον τίλο My Madinah- που διοργανώθηκε εκείνη την ίδια χρονιά από την γκαλερί Hauser & Wirth, στο σιδηροδρομικό σταθμό St. Gallen της Ελβετίας, που μεταμορφώθηκε για την περίσταση σε ένα είδος τζαμιού. Αυτό το βιβλίο περιείχε 1724 συνώνυμα της λέξης “Cunt”, εκτυπωμένων ανάγλυφα, όπως στο αλφάβητο Μπράιγ. Σε αυτή την έκθεση στην Ελβετία, ο Jason, ο οποίος σύντομα έγινε φίλος, εγκατέστησε πολλά αγγλικά συνώνυμα της λέξης “Cunt”, γραμμένα με μεγάλους φωτεινούς σωλήνες νέον.
Ο Jason Rhoades ήταν μέλος μιας ομάδας Καλιφορνέζων καλλιτεχνών, όπως ο Raymond Pettibon και ο Paul McCarty, που μου άρεσαν. Καταφανώς, σ’ αυτή την έκθεση δεν υπήρχε ίχνος politically correct, μάλλον το αντίθετο: προς μεγάλη μου ευχαρίστηση. Για να μη μείνει καμία αμφιβολία στο κοινό ως προς αυτό το σημείο, στον κολοφώνα της πρώτης έκδοσης αυτού του φυλλαδίου (Silverbridge, Παρίσι, 2004) γράφτηκε ότι το βιβλίο έγινε μέσω παιδικής εργασίας στη Βομβάη.
Ο Jason Rhoades, διάσημος για την επίθεσή του στις συμβάσεις και στους κανόνες που
κυβερνούν τον κόσμο της τέχνης, θέτοντας το “πολιτισμικά ανείπωτο” στο κέντρο της καλλιτεχνικής συζήτησης, πέθανε ξαφνικά σε ηλικία 41 ετών, το 2006, μόλις μετά την πραγματοποίηση, κατόπιν αιτήσεως μου, του χαρακτικού που απεικονίζει ένα μουνάκι, και με τίτλο Me and a pritty little pussy, προοριζόμενο για την έκδοση στην τσέχικη γλώσσα της ίδιας μπροσούρας (2006). Αυτή η χαρακτική αναπαράγεται στην ανά χείρας ελληνική έκδοση. Στην τσεχική έκδοση έχω προσθέσει μερικά κεφάλαια, τα οποία δεν εμφανίστηκαν στο πρωτόλειο του Παρισιού: μεταφράζονται στην παρούσα έκδοση. Το 2005 αυτό το κείμενο παρουσιάστηκε, στα γαλλικά και στα αγγλικά, στο περιοδικό Matière Première στο Παρίσι, σε μια έκδοση που εικονογραφείται με σχέδια, φωτογραφίες και φωτομοντάζ των Raymond Pettibon, Jason Rhoades, και Juli Susin.
Μετά την εξαφάνιση του Jason, η έκθεση του St. Gallen απέκτησε μυθικές διαστάσεις, και πραγματοποιήθηκε εκ νέου το 2013 στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης της Φιλαδέλφειας, το 2014 στην Kunsthalle Bremen υπό τον τίτλο BLISS, και στο Λονδίνο το 2016, από τη Γκαλερί Nahmad: στο κέντρο αυτής της νέας εγκατάστασης δέσποζε και πάλι αυτό το βιβλίο ανοιχτό, ανάμεσα στα ανοιχτά πόδια από τη σιλουέτα μιας γυναίκας.
Γράφοντας αυτό το φυλλάδιο για το μουνάκι, ήταν εύκολο να αποφευχθούν οι σκόπελοι πάνω στους οποίους θα μπορούσε να συντριβεί ένα τέτοιο θέμα: η χυδαιότητα και η άξεστη κοινοτοπία, δηλαδή οι δύο τρόποι με τους οποίους ο πουριτανισμός των σύγχρονων κοινωνιών αντιμετωπίζει συνήθως το επιχείρημα, όταν δεν το λογοκρίνει. Είναι αυτή ακριβώς η κοινωνία, και η υποκριτική και ζωηρή περιφρόνησή της για το μουνάκι και ό,τι το περιβάλλει, που έπρεπε να αντιμετωπίσω, δίνοντας, τροποντινά, ένα χαστούκι, μερικά λαμπρά παραδείγματα – συμπεριλαμβανομένου του Δάντη, ο οποίος αφιέρωσε ένα ολόκληρο ποίημα σε αυτό – για να αποδώσω τις τιμές που απολάμβανε το μουνάκι σε άλλες εποχές, όταν δεν είχε ακόμη υποβιβασθεί σε ένα εμπόρευμα μεταξύ άλλων, αλλά παρέμενε μια αστείρευτη πηγή ποιητικής έμπνευσης.
Αυτό το φυλλάδιο, που αντλεί την έμπνευσή του από το μουνάκι, είναι ταυτόχρονα μια καταστασιακή dérive γύρω από το θέμα και μια καυστική καταγγελία ενάντια στις διαστροφές του politically correct, ενάντια στην υποκρισία της ιδεολογίας των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», εναντίον του αστυνομικού φεμινισμού, ενάντια στα ήθη των σημερινών σκλάβων, εναντίον του νέου δεσποτισμού και των εγκλημάτων που η κυρίαρχη δύναμη, η Δύση, επιβάλλει στους υποτελείς λαούς, μειώνοντας τους σ’ ένα καθεστώς δουλείας. Συνεπώς, αφορά σχεδόν τη ζωή του καθενός.