...Από το εφιαλτικό αυτό στρατόπεδο, ανεξάντλητη δεξαμενή αίματος, όπου φυλάκιζαν εκτός από τους Γερμανούς και οι Πουλικοί, Δαγκουλαίοι, Ταγματασφαλίτες, Κούκοι κ.ά. ακόμα και Βούλγαροι (25.6.1944) χωρίς διάκριση νέους, γέρους, παιδιά, έγκυες, αρρώστους, αναπήρους, ελάχιστοι δραπέτευαν και μερικοί αυτοκτόνησαν...
...Πολλοί περαστικοί ακούν ένα προσκλητήριο νεκρών πάνω από το στρατόπεδο αυτό κάθε αυγή και πολλά βράδια χειμωνιάτικα να πέφτουν με τη βροχή φωνές διαμαρτυρίας ίσως και συγγνώμης. Η δίκη όμως των ενόχων, που άρχισε μετά την απελευθέρωση, δεν τελείωσε ποτέ. Κανένας δεν θυμάται μαρτυρίες και ονόματα. Χάθηκαν οι αποδείξεις και η ενοχή πλανιέται σαν αναθεματισμένος άνεμος πάνω απ' το σκοτεινό βασίλειο της λήθης. Πρέπει όμως να μάθουν κάποτε για το στρατόπεδο αυτό οι νέοι. Όχι για να μισήσουν, μα για να καταλάβουν...
Ο Γιώργος Καφταντζής γεννήθηκε στις 22 Μαρτίου 1920 στην Ηράκλεια Σερρών. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 1949 και δικηγόρησε στην πόλη των Σερρών, όπου και έζησε, από το 1952 έως το 1985. Πήρε μέρος στη μάχη της Κρήτης, στην οποία αναφέρεται το μυθιστόρημά του "Δώδεκα μέρες" και στην Εθνική Αντίσταση, ως κορυφαίο στέλεχος της ΕΠΟΝ (Μαλέας). Πρωτοστάτησε στην έκδοση των περιοδικών "Ξεκίνημα" του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, "Ορφέας" Σερρών κ.ά.
Από τις εξέχουσες μορφές των εκτός Θεσσαλονίκης βορειοελλαδιτών συγγραφέων. Έμεινε σταθερά στην αγαπημένη του πόλη των Σερρών· ο δήμος της για να τον τιμήσει έδωσε το όνομά του σε κεντρική πλατεία. Τακτικό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Τα ενδιαφέροντά του αναπτύχθηκαν σε αναπεπταμένο χώρο της πνευματικής ζωής του τόπου του, αλλά και της κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής με αντίστοιχη δραστηριότητα. Η επίμονη και επίπονη ενασχόλησή του με την ιστορία και τα θησαυρίσματα από στοιχεία που τη συνέστησαν απεικονίζει την ασίγαστη μέριμνά του για τον χώρο και τους ανθρώπους, κάτι που απεικονίζεται και στη λογοτεχνία του. Πέθανε στις 12 Μαρτίου 1998.
