Έργο ζωής βασισμένο σε κείμενο που γράφτηκε πολλά χρόνια πριν και ταξίδεψε στο διάβα του χρόνου, περνώντας από χέρι σε χέρι, ώσπου να δει το φως.
«Με τις γνώσεις που είχα τότε, κατάλαβα ότι η ιστορία που μου διάβαζε ο Λεόντιος, ήταν μια καταπληκτική ιστορία… Βέβαια είναι αυτονόητο, πως αυτό το ντοκουμέντο που σώθηκε στο μοναστήρι -όπως τόσα άλλα αρχαία κείμενα- ήταν μετεγγραφή στα Βυζαντινά χρόνια κάποιας αφήγησης των χρόνων της Ελληνιστικής εποχής και καμία σχέση δεν είχε, κι ούτε βεβαίως έχει με τη χριστιανική θρησκεία, όπως διαμορφώθηκε με τις Οικουμενικές Συνόδους. Θα έλεγα πως είναι το εντελώς αντίθετο. Οι άνθρωποι τότε ζητούσαν τον Παράδεισο στη Γη, εδώ και τώρα και όχι στους ουρανούς. Όμως για τον Λεόντιο, αφού το βρήκε στο μοναστήρι, ήταν γράμματα αγιασμένα. Υποψιάζομαι πως ήταν το αγαπημένο του ένοχο ανάγνωσμα μέσα στη μοναξιά του και στη σιωπή του Θεού. Έβρισκε τώρα επιτέλους κάποιον να μοιραστεί την κρυφή χαρά, κάτω απ’ το πρόσχημα της σωτηρίας της ψυχής, να διαβάζει ένα ανάγνωσμα σε έναν νέο, που μιλούσε για την περιπέτεια ενός σκλάβου να βρει την Πολιτεία της δικαιοσύνης, της κοινοκτημοσύνης και του ελεύθερου έρωτα. Ένα ανάγνωσμα αμαρτωλό, δηλαδή. Ένα απόκρυφο κείμενο», γράφει ο Βασίλης Μπουντούρης στον πρόλογο.
Εγώ ο Ιαμβούλος, θεατρίνος, τεχνίτης στην υπηρεσία του θεού Διόνυσου, πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης, αλλά εν τέλει δούλος από χρέη, γεννηθείς στη χώρα της Καππαδοκίας και μεγαλωμένος στην ωραία Πέργαμο, που παράλλαξα το όνομά μου σε Διόδωρο για να μου δίνει κάποιο κύρος, μα οι άνθρωποι με αποκαλούν ψευτο-Διόδωρο, παραδίδω την ιστορία μου καταλεπτώς στις γενεές των ανθρώπων που θα γεννηθούν, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν.
Απ’ τους τωρινούς δεν περιμένω τίποτα το καλό, γιατί εξόν που εγώ είμαι γέρων, αυτοί καθ’ αυτοί είναι χαμένα κορμιά επακριβώς και ολόιδια σαν και του λόγου μου, που κατάφερα να βγάλω αληθινά τα λόγια τού πατέρα μου πως με τα μυαλά που κουβαλώ θα καταντήσω μια μέρα δούλος και ρεμάλι παρ’ όλο που γεννήθηκα με τρεις άσπρες τρίχες στην κορυφή του κεφαλιού μου, σημάδι ολοκάθαρο απ’ τους θεούς πως ήμουν γεννημένος για μεγαλεία.
Και όμως, δικαιώθηκαν οι θεοί, που ποτέ δεν κάνουν λάθος, γιατί όντως το έφερε έτσι η μοίρα που έφτασα να γίνω και βασιλιάς. Το ότι έχασα ξανά τη βασιλεία, και κατάντησα δούλος στις εσχατιές της Αραβίας τώρα στα γεροντάματα, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Μα ας πάρω τα πράγματα απ’ την αρχή, να τα εξιστορήσω πώς ακριβώς έγιναν, όπως ταιριάζει σε έναν γέροντα, που δεν κρατεί πια κουτάλα να γευτεί τη νοστιμιά της ζωής, μα έχει τον χρόνο να σκεφτεί και να αναπολήσει τη ζωή του, έως ο Χάρων έρθει να τον παραλάβει και να τον πάει στον μαύρο και άραχλο Άδη, όπου εξουσιάζει το μαύρο σκοτάδι.
Ο Βασίλης Μπουντούρης σπούδασε Νομικά στη Θεσσαλονίκη, σκηνοθεσία στην Αθήνα, από όπου αποφοίτησε με άριστα και πήρε υποτροφία για σπουδές θεάτρου. Η σπουδαστική του ταινία 1950. Κόκκινη Σιωπή προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το 1983 έκανε την πρώτη του μεγάλου μήκους "Είμαι..." ( 10η σε εισπρακτική επιτυχία). Έχει γράψει τα σενάρια και σκηνοθετήσει 7 μεγάλου μήκους ταινίες ("Είμαι", "Εδώ είναι Βαλκάνια", "Ωραίος ως Έλλην", "Ο Παράδεισος Ανοίγει με Αντικλείδι", "Μπίζνες στα Βαλκάνια", "Το Μήλο της Έριδος", "Πάρτα Όλα"). Οι ταινίες του έχουν πάει σε Ελληνικά και ξένα φεστιβάλ (Βερολίνο, Σόφια, Κορμπέιγ, Ρέτζιο κλπ).
Έχει πάρει Βραβείο Κοινού για τον "Παράδεισο" Κρατικό Βραβείο καλύτερης ταινίας και Βραβείο Α' ανδρικού ρόλου (για το Μπίζνες στα Βαλκάνια) και το Βραβείο λογοτεχνίας Παρνασσός για το έργο του "Δέσποινα, μια Άτυχη Νύφη". Έχει συνεργασθεί με πολύ γνωστούς Έλληνες ηθοποιούς (αρχίζοντας με τον Καλογερόπουλο και τη Λένωση ως τον Διαμαντόπουλο, Παρτσαλάκη, Δραγούμη,κλπ ) και με ξένους (Ian Dury, Elizabeth Boorman, Daniela Nane κ.α.) και 3 απ' τις ταινίες του έχουν διανεμηθεί -μεταγλωττισθεί- συνολικά σε πάνω από 50 χώρες. Η ταινία του "Ο Παράδεισος" το '88 διανεμήθηκε απ' την Columbia με τον τίτλο "Red Ants" -πρωτοφανές για ελληνική ταινία.
Έμεινε κατά διαστήματα στο Los Angeles, τη Ν. Υόρκη και το Λονδίνο, όπου είχε την ευκαιρία να έλθει σε επαφή και να αναπτύξει συνεργασία με πολλούς διάσημους και άσημους όλων των ειδικοτήτων. Το '94 συνεργάστηκε με το channel 4 του Λονδίνου ως εκτελεστής παραγωγός στην ταινία "Ο Προμηθέας στο δρόμο" του Τόνυ Χάρισον.
Στο θέατρο, ξεκίνησε με τη Μελίνα και τον Ντασέν, υπήρξε συν-ιδρυτής του Θεάτρου Βόλου και στη συνέχεια σκηνοθέτησε 10 παραστάσεις σε δικά του κείμενα ("Η Άλλη Μήδεια", "Κραυγή Γυναικών" κ.α.) ή κείμενα τρίτων (Κεχαϊδη, Μουρσελά, Διαλεγμένο, Στάϊκο κλπ).
Ασχολήθηκε συστηματικά με τον Ευριπίδη και τον Αριστοφάνη, και μετέφρασε απ' τα αρχαία Ελληνικά τη "Μήδεια", τους "Σφήκες" και τον "Πλούτο". Η εργασία του στη "Μήδεια" έχει εκδοθεί απ' το Αριστοτέλειο Παν/μιο Θεσ/νίκης και 4 βιβλία του από γνωστούς εκδοτικούς οίκους.
Για την τηλεόραση έχει σκηνοθετήσει επιλεγμένα κομμάτια σχεδόν σε όλα τα είδη (δραματοποιημένα, ντοκιμαντέρ, μουσικά κλπ) και στην αρχή της καριέρας του σκηνοθέτησε διαφημιστικά spots.
Εκτός απ' τα σενάρια των δικών του ταινιών, έχει συνεργασθεί και με άλλους σεναριογράφους, όπως επίσης και έγραψε σενάρια και για άλλους - όπως για τον Πάνο Γλυκοφρύδη στη σειρά της ΕΤ1 "Τα Χρώματα της Αγάπης", για τον Θ. Βέγγο, αλλά και με ψευδώνυμο για το ΜΕGA channel.
Δίδαξε σε σχολές Κιν/φου Θεάτρου της Αθήνας και απ' το 1998 μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη ιδρύοντας το "Studio Εντροπία".
Eίναι ενεργό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, ιδρυτικό μέλος του Σωματείου Σεναριογράφων και μέλος των Σκηνοθετών Παραγωγών.
