Το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς

Κι έκλαψα.
Για όλες τις στιγμές που είχαν πια περάσει.
Έκλαψα, γιατί είδα ότι αγαπηθήκαμε.
Ίσως, όχι βαθιά.
Αλλά αρκετά.
Ίσως, όχι για πάντα.
Αλλά για όσο έπρεπε.
Υπάρχει μια φωτογραφία, που αποδεικνύει πως εσύ κι εγώ
συνυπάρξαμε.
Κι έκλαψα πιο πολύ.
Γιατί εγώ, δεν είχα ανάγκη τη φωτογραφία για να θυμηθώ.