Τοπία της μνήμης

"ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΣΙΩΠΗ":
Βαρύ λεπίδι, κοφτερό σα νυστέρι
Γδέρνει ορυχείο αντρικό
Όπου το δυσεύρετο, το σπάνιο
Γίνεται έγκαυμα οδυνηρό,
Σφράγισμα βασιλικό.
Νύχτες υπόκωφες, οδυνηρές
Μουγκό το ουρλιαχτό στον κοιτώνα,
Με λινό ύφασμα να καταπίνη τη σιωπή
Στην πιο σκληρή ερημία.
Ξερά ποτάμια ως καθρέφτες μοναξιάς
τα βουνά σκοτεινά, βήχουν θειάφι
και σφαγμένο φως
που βγαίνει από ήλιο σκοτεινό.
Εν τέλει, η σιωπή είναι ασημένια.