Το 2001, μετά το θάνατο του πατέρα μου και αδερφού του Κώστα, Θύμιου Στοφόρου, ήρθαν στα χέρια μου τα γράμματά του, μαζί με άλλα ντοκουμέντα: Ταυτότητα, στρατιωτικό βιβλιάριο, στρατιωτικά έγγραφα, δελτία τροφίμων, σημειώματα, λίγες φωτογραφίες...
41 γράμματα, σταλμένα στους αδερφούς του Γιώργο και Θύμιο, που καλύπτουν σχεδόν όλη τη διάρκεια της σύντομης θητείας του. Το τελευταίο γράφτηκε δυο μέρες πριν το θάνατό του.
Αντέγραψα αυτά τα γράμματα, πρόσθεσα μια εισαγωγή, ζήτησα ένα κείμενο από τον αγαπημένο του εξάδελφο Χαράλαμπο Στοφόρο, έφτιαξα ένα χρονολόγιο και μετά από αρκετή σκέψη, αποφάσισα να προχωρήσω στην έκδοση του βιβλίου, ως πράξη μνήμης...
Χωρίς να το έχω αναλογιστεί, η έκδοση αυτή συμπίπτει με τα 70 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ τον Φεβρουάριο του 1943. Μια ευκαιρία να σκεφτούμε όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους που αγωνίστηκαν για να γνωρίσουν τελικά την ήττα, τη διάψευση, το θάνατο: 40.000 οπλίτες του Εθνικού και του Δημοκρατικού Στρατού υπολογίζεται πως σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου...
Κώστας Στοφόρος
Ο Κώστας Στοφόρος γεννήθηκε το 1924 στα Καστέλλια της Φωκίδας. Ήταν ο έκτος από εφτά παιδιά. Μόλις οκτώ χρονών έχασε τον πατέρα του. Την ευθύνη για την οικογένεια ανέλαβε ο μεγάλος αδελφός του Γιώργος. Η μητέρα του έπεσε θύμα των στρατευμάτων Κατοχής. Μαθητής ακόμη, κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην Αντίσταση ως μέλος της Ένωσης Νέων Αγωνιστών Ρούμελης που αργότερα συγχωνεύθηκε στην Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ). Με την Απελευθέρωση βρέθηκε στην Αθήνα. Το 1947 κι ενώ σπούδαζε στο δεύτερο έτος της Οδοντιατρικής Σχολής κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Η συμμετοχή του ίδιου και της οικογένειάς του στην Αντίσταση είχε τις συνέπειές της. Στάλθηκε στην πρώτη γραμμή ως απλός στρατιώτης. Τον Ιανουάριο του 1948 άφησε την τελευταία του πνοή στη Δαμασκηνιά Κοζάνης.
Μη Διαθέσιμο
