Πριν από χρόνια κάμποσα, στση Ζάκυνθος τα μέρη
η μούσα έδωκε μιλιά στου ποιητή το χέρι.
Και τη μιλιά ευτούτηνε, την είπαν "ομιλία"
και την επαίζαν θέατρο σε ούλα τα χωρία.
Και κάθε των αποκρεών γιομίζαν οι πλατείες
και παιδοβόλια μάζωναν, αντρόγενα και γρίες.
Πριν από αιώνες τέσσερους εγράφτηκε η πρώτη
και την επαίζαν λαϊκοί, αγράμματοι αθρώποι.
Κι από τα Βενετσιάνικα τα χρόνια μέχρι τώρα
των αφεντάδων τ' άπλυτα τα βγάζανε στη φόρα.
Κι όπως το 'χε η παράδοση, επαίζαν μόνο άντρες
και τσι γυναίκες κάνανε, με κιάσα και με χάντρες.
Και μας την παραδώσανε κι εμείς με τη σειρά μας
ό,τι πήραμε δίνουμε, με ούλη την καρδιά μας.
Γιατί παράδοση που ζει, κρατάει στον αιώνα
από παππού σε εγγονό, κι από νόνα σ' εγγόνα.
Η Αγγελική Αγαλιανού γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1991 και από την ηλικία των 18 κατοικεί στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος στη Διαπολιτισμική Επικοινωνία και Εκπαίδευση του Newcastle University της Αγγλίας. Έχει σπουδάσει κλασσικό πιάνο στο Ωδείο Νίκος Σκαλκώτας και είναι απόφοιτη της "Σχολής Αφηγηματικής Τέχνης" του Κέντρου Μελέτης και Διάδοσης Μύθων και Παραμυθιών. Πέραν της διδασκαλίας Αγγλικών και πιάνου, από το 2017 ασχολείται με την αφήγηση λαϊκών παραμυθιών για ενήλικες και παιδιά. Η επαφή της με τα λαϊκά παραμύθια και την προφορικότητα ήταν η αφορμή να στραφεί στη δική της λαϊκή κληρονομιά. Η πρώτη της συγγραφική απόπειρα "Τριώ γενιώνε ριζικό, τριώ γυναικών αρμήνειες" είναι προϊόν της αγάπης της για τη Ζακυνθινή λαϊκή προφορική παράδοση, η οποία ηχούσε στα αυτιά της φυσικά, μιας που είχε την τύχη, από μικρό παιδί, να βλέπει τον πατέρα της, Αντώνη Αγαλιανό, να γράφει και να παίζει σε "ομιλίες".
