Οι Τρωάδες του Ζαν Πωλ Σαρτρ είναι μια διασκευή του ομότιτλου έργου του Ευριπίδη. Ο Γάλλος φιλόσοφος γράφει το θεατρικό κύκνειο άσμα του αντλώντας έμπνευση από την ελληνική μυθολογία και ιστορία και έχοντας την πρόθεση, για ακόμα μια φορά, να μιλήσει για τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας, εμβολίζει το κείμενο του Ευριπίδη με στοιχεία αντλημένα από τη σύγχρονη κοινωνία και εποχή. Ο Σαρτρ μελετά σε βάθος το πρωτότυπο έργο του Ευριπίδη και το μεταγράφει με την αιχμηρή του πένα, έχοντας μια κυνική, αλλά και καυστική διάθεση, το καλοκαίρι του 1964 στη Ρώμη προκειμένου να παρουσιαστεί στο TNP (Théâtre National Polulaire) των Παρισίων.
Το θέμα που απασχολεί είναι εκείνο του πολέμου και της καταπίεσης, αλλά συνάμα και της καταδίκης τους, ένα μοτίβο ιδιαίτερα αγαπητό στον δημιουργό, εφόσον με αυτό καταπιάστηκε και στο πρωτόλειό του δράμα, το Μπαριονά ή Ο γιος της βροντής (Bariona ou le fils de tonnerre, 1940). Είναι άξιο παρατήρησης το γεγονός ότι ο Σαρτρ επιλέγει τόσο να εκκινήσει όσο και να λήξει τη δραματουργική του καριέρα με δύο, αντιπολεμικής θεματικής, κείμενα που στηλιτεύουν την άσκηση της εξουσίας και ό,τι δεινό απορρέει από αυτήν.
Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 21 Ιουνίου 1905. Σπούδασε στην Ecole Normale Superieure και δίδαξε σε λύκεια από το 1931 έως το Ι944. Βαθιά επηρεασμένος από τη φαινομενολογία του Χούσερλ και την οντολογία του Χάιντεγκερ, επεξεργάστηκε μια υπαρξιστική θεωρία αρχικά με άξονα τη σχέση του ανθρώπου με την ελευθερία (Το είναι και το μηδέν) και αργότερα του διαλεκτικού υλισμού και της αντίληψης του για τη στράτευση (Κριτική του διαλεκτικού λόγου). Ανέπτυξε τις ιδέες του σε μυθιστορήματα (Η ναυτία, Οι δρόμοι της ελευθερίας), θεατρικά έργα (Κεκλεισμένων των θυρών, Τα βρόμικα χέρια, Ο Διάβολος και ο καλός Θεός, Ο ηθοποιός Κιν, Νεκρασσοφ, Οι έγκλειστοι της Αλτόνα), διηγήματα (O τοίχος), άρθρα και κριτικά δοκίμια (Καταστάσεις, Ο άγιος Ζενέ, κωμωδός και μάρτυρας), ένα αυτοβιογραφικό πεζογράφημα (Οι λέξεις), μια μελέτη για τον Φλομπέρ (0 ηλίθιος της οικογένειας). Το 1945 ίδρυσε την πολιτικού και λογοτεχνικού περιεχομένου επιθεώρηση "Les Temps Modernes" μαζί με τη Σιμόν ντε Μποβουάρ και τον Μορίς Μερλό-Ποντύ. Το 1964 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ, το οποίο όμως αρνήθηκε να παραλάβει. Είχε μια μοναδική ικανότητα να αφουγκράζεται τα προβλήματα της εποχής του και ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα (ενεργή συμμετοχή κατά του πολέμου του Βιετνάμ, μέλος του "Δικαστηρίου Ράσσελ", συμμετοχή στον Μάη του '68, διεύθυνση των αριστερών εφημερίδων "La cause du people", "La Liberation"). Πέθανε στο Παρίσι στις 15 Απριλίου 1980.
