Για ποιο κύρος άραγε μιλάμε; Για τις ωραίες εντυπώσεις που οι επίσημές μας στάσεις προκαλούνε; Για τους δημόσιους ρόλους της ζωής, για τα διαμορφωμένα από το χρόνο φυσικά προσωπεία που εύκολα δεν αφαιρούνται;
Όμως, όσα δεν θέλουμε οι άλλοι να τα δούνε, μήπως οι ίδιες μας οι πόζες, τα τυπικά μας ύφη, τα προδίδουν; Όταν τις «φυσικές» μας μάσκες κάποιοι με άλλο μάτι τις κοιτούν και νοερά τις αποσπούν;
Τώρα, όσα αυτοί μονάχα βλέπουν, με το δικό τους τρόπο τα διηγούνται. Την όψη των μορφών παρατηρώντας ή και πέρα κάνοντάς τες, τις σκέψεις των σωμάτων ζωγραφίζουν. Και κάτι απ’ την αλήθεια τους ψελλίζουν.
(Τ. Μ.)
