V
Εννιά νησιά στην άβυσσο
κι εκείνος π' αγαπούσα.
Τώρα διάττοντες αλιεύω μέσα σ' έρημο
ανασηκώνομαι και πέφτω
καθώς στοιχεία μνημονικά
ανάβουν πυρκαγιές
που να μετρήσω δεν προφταίνω.
Φεγγάρια τρίμερα γίναν τα πρόσωπα
κι ο ασβέστης ο άσβηστος
κάνει εγκαύματα τα τελευταία όνειρα
με τη συνέργεια των δακρύων.
[...]
Κάπου-κάπου κολλώ έναν επίδεσμο ύπνου
κι η φωνή μου κάνει σθεναρή το μνημόσυνο
που θα πεί:
πίστη στην αιωνιότητα
ή του φορτίου συναίσθηση της ζωής.
