Η ποίηση περνά μέσα από αποσιωπητικά, που ολοένα μακραίνει η γραμμή τους και χάνεται. Από ναρκοθετημένα τοπία, ν' ανακαλύψει με λέξεις και λάμψεις το νήμα της αθωότητας. Ξεκλειδώνει τη μνήμη και φωτίζει μυστικά απολιθωμένα. Τα σημερινά "διαβατήρια" προϋποθέτουν την απώλεια της ψυχής κι αυτό είναι απάνθρωπο. Οι Φόδρες της νύχτας σκύβουν στο χαμένο αίτημα της ενότητας του κόσμου. Στο αναγκαίο και αυτονόητο σ' έναν ορίζοντα που στενεύει. Δοκιμάζουν μια αλληλογραφία μες στη σιωπή, χωρίς συγκεκριμένο αποδέκτη. Πρόκειται για μια εσωτερική ελεγεία μιας αμφίβιας ψυχής ανάμεσα στο βυθό και στις πράσινες όχθες.
