Σε τούτα τα μη αμιγώς λογοτεχνικά κείμενα, ο Δημήτρης Νόλλας δεν έχει την προστασία της φόρμας, του αμιγούς έργου τέχνης. Εδώ, στις εφημερίδες ή τα περιοδικά, στις ομιλίες ή στις επιστολές, στα σημειώματα και τα φαξ, γράφει χωρίς δίχτυ προστασίας, χωρίς την αφαίρεση που υπάρχει ενδιάθετα στο έργο τέχνης, χωρίς απόσταση και μετουσίωση. Εδώ μιλά σε ανθρώπους, για συγκεκριμένα θέματα, σχεδόν ευτελή και φθαρτά μα πραγματικά, άρα κινδυνώδη. Ώστε είτε θα καταφύγει στη λειασμένη και ακίνδυνη ηθικολογία είτε, όπως πράττει, θα ρισκάρει. Για να μιλήσει από ψυχής.
Αυτό κάνει σε τούτα τα άτακτα και ακατάτακτα κείμενα, σκόρπια εδώ κι εκεί. Μιλάει. Εκτίθεται. Αγανακτεί, παθιάζεται, παραφέρεται, επιτίθεται και αμύνεται, τραβιέται και εφορμά, στοχάζεται πλαγίως πάνω στην τέχνη του, μιλάει ορμητικά για το εντελώς επίκαιρο, την ολισθηρή συγχρονία.
(Νίκος Γ. Ξυδάκης)
