Η σύντομη μεν, όμως πολύ σημαντική παρά ταύτα πραγματεία του Καντ με τον πλήρη τίτλο Φυσική μοναδολογία: Η σε συνδυασμό με τη γεωμετρία χρήση της μεταφυσικής στη φυσική φιλοσοφία, ένα πρώτο δείγμα της οποίας περιλαμβάνει τη φυσική μοναδολογία συντάχθηκε το 1756. Συγκαταλέγεται επομένως στα καλούμενα «προκριτικά» συγγράμματα του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου, σ’ εκείνα δηλαδή που γράφτηκαν πριν την Κριτική του καθαρού Λόγου, το μνημειώδες αυτό έργο-τομή για όλη τη φιλοσοφία των Νεοτέρων Χρόνων.
Ο Καντ διερευνά εδώ το κρίσιμο και δυσχερές ερώτημα του πώς μπορούν να είναι συμβατές μεταξύ τους οι αντιλήψεις της μεταφυσικής και της μαθηματικής φυσικής σχετικά με τη σύσταση και τη διαιρετότητα της ύλης και του χώρου, το πώς δηλαδή είναι δυνατόν τα μεν υλικά σώματα να συγκροτούνται από απλά και αδιαίρετα μέρη (τις «μονάδες»), ο δε χώρος να είναι απείρως διαιρετός. Η λύση που προτείνει βασίζεται σε μια πρωτότυπη δυναμική θεωρία για τις μονάδες, σύμφωνα με την οποία η κάθε μονάδα καταλαμβάνει ορισμένο χώρο χάρη στη σφαίρα εντός της οποίας δρουν οι δυνάμεις της (η έλξη και η άπωση), χωρίς άρα έτσι να χάνει την απλότητά της.
Η Φυσική μοναδολογία εξετάζει ένα ερώτημα πολύ σημαντικό και για την Κριτική του καθαρού Λόγου, το οποίο εκεί εμφανίζεται υπό τη μορφή μιας «έριδας», μιας «αντινομίας του Λόγου», το διερευνά ωστόσο ακόμα υπό το πρίσμα της μεταφυσικής των Λάιμπνιτς και Βολφφ. Η αντιμετώπιση του ερωτήματος στην πραγματεία του 1756 παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον τόσο καθ’ αυτήν όσο και επειδή φωτίζει συγχρόνως την πορεία που ακολούθησε ο στοχασμός του Καντ για να καταλήξει στην «κριτική» του φιλοσοφία.
Ο Immanuel Kant γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1724 στο Καίνιξμπεργκ. Από το 1732 ως το 1740 μαθήτευσε στο κολλέγιο Fridericianum και το 1740 μπήκε στο Πανεπιστήμιο του Καίνιξμπεργκ. Τυπικά εγγεγραμμένος στη Θεολογική σχολή, αφοσιώνεται κυρίως στη μελέτη της φιλοσοφίας και της φυσικής. Το 1747 δημοσιεύει το πρώτο του έργο: "Σκέψεις πάνω στην πραγματική αξιολόγηση των ζωτικών δυνάμεων". Από το 1747 ως το 1756 ο Kant εξασφαλίζει το βιοπορισμό του παραδίδοντας μαθήματα κατ' οίκον, ενώ το 1755 ο Kant αρχίζει να παραδίδει μαθήματα στο πανεπιστήμιο ως άμισθος υφηγητής. Δημοσιεύει ένα άρθρο πάνω στους σεισμούς, με αφορμή το σεισμό της Λισαβόνας, και τη Γενική ιστορία της φύσης και θεωρία του ουρανού, που αποτελεί την πιο σημαντική συμβολή του στο τομέα των φυσικών επιστημών. Από το 1760 ο Kant αρχίζει να παίρνει μέρος στα πιο επίμαχα προβλήματα του Διαφωτισμού. 1759: "Δοκίμιο σχετικά με τον οπτιμισμό", 1762: "Περί της ψευδεπίγραφης λεπτότητας των τεσσάρων συλλογιστικών σχημάτων". 1763: "Το μόνο δυνατό θεμέλιο για την απόδειξη της ύπαρξης του Θεού" και "Δοκίμιο για την εισαγωγή της έννοιας του αρνητικού μεγέθους στη φιλοσοφία", 1764: "Παρατηρήσεις πάνω στο αίσθημα του ωραίου και του υπέροχου" και "Δοκίμιο σχετικά με τις ασθένειες του νου" 1766: "Ερμηνεία των ονείρων ενός οραματιστή μέσω των ονείρων της μεταφυσικής". Το 1770 o Kant αναγορεύεται τακτικός καθηγητής και καταλαμβάνει την έδρα της μεταφυσικής και της λογικής. Με την αναγόρευσή του αυτή θα δημοσιεύσει την περίφημη μελέτη "Περί της μορφής και των αρχών του αισθητού και του νοητού κόσμου". Μετά από 11 χρόνια δημοσιεύεται "Η κριτική του καθαρού λόγου" κείμενο δύσκολο και ο Kant δημοσιεύει το 1783 σε πιο προσιτή μορφή τα "Προλεγόμενα σε κάθε μελλοντική μεταφυσική" περιλαμβάνοντας τις κύριες ιδέες του "Καθαρού Λόγου". Με τα κείμενα "Τί είναι Διαφωτισμός;" και "Ιδέα μιας καθολικής ιστορίας από κοσμοπολίτικη άποψη" το 1784 ο Kant αρχίζει να παρεμβαίνει άμεσα στη διαμάχη γύρω από τη φιλοσοφία του διαφωτισμού. Την επόμενη χρονιά 1785 εμφανίζεται το πρώτο από τα μεγάλα έργα του, αφιερωμένα στην ηθική: "Θεμέλια της μεταφυσικής των ηθών". Μέχρι το θάνατό του το 1804 θα δημοσιεύσει μια πλειάδα έργων.
