Φωταγωγός

Στην νέα συλλογή διηγημάτων του ο συγγραφέας δανείζεται τον τίτλο από το ομότιτλο πρώτο – και μεγαλύτερο – διήγημα της συλλογής: Φωταγωγός, η οδός που οδηγεί στο φως, έξω από την φυλακή μιας ζωής μόνο για την επιβίωση, σ’ ένα γραφείο όπου δεν εισχωρεί αχτίδα του ήλιου. Στ’ άλλα διηγήματα, μπαίνει στην τάξη αποφασισμένος να κερδίσει τις καρδιές των παιδιών μ’ ένα αλλιώτικο πρώτο μάθημα· ξεθάβει στο οστεοφυλάκιο του χωριού του μια εικόνα που τον στοιχειώνει από τα χρόνια τα παιδικά· σε μιαν αρχαία φρυκτωρία μοιράζει τα τελευταία τσιγάρα του μάρκας Σαντέ με το φάντασμα του συμπατριώτη του Σικυώνιου Ασκληπιάδη· ακολουθεί δυο γυναίκες του έρανου αγάπης ώσπου ένα πρεζόνι και το βλέμμα του παπά της ενορίας τούς κόβουν την όρεξη γι’ άλλες αγαθοεργίες· βλέπει τον Τριαντάφυλλο τον ψαρά να παίρνει ανέλπιστα την τελευταία στιγμή θέση κάτω από τα γκολπόστ και να χαρίζει την νίκη στην ομάδα του· λαχταράει τα παιδιά των άλλων, που αυτός δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε ν’ αποκτήσει, αλλά μετέωρο θα μείνει το ερώτημα «να ’χεις παιδιά;»· στο άδειο σπίτι ονειρεύεται κόσμο και την γυναίκα του να φοράει φόρεμα βυσσινί, του πένθους· ακολουθεί το καραβάνι των προσφύγων στον δεύτερο, οριστικό ξεσπιτωμό τους· και βγαίνει μεσάνυχτα, μέσα στ’ αγιάζι του Δεκέμβρη, ν’ ανταμώσει στον ουρανό την θεία φάτνη.