[...]
Κίνηση - κοίμηση
στην άνυδρη χώρα
ο ήλιος σκληραίνει τις φτέρνες
ήλιος που παριστάνει το φεγγάρι
άσπρη μπογιά που καίει
Ούτε ιδρώτας, ούτε σάλιο
Και μόνος ήχος
ο βήχας κάκτος
κυκλικός
Ναι, το μηδέν, συμπαθέστερο,
σαφώς ευκρινέστερο
τροχός του τίποτα
δαχτυλίδι δίχως δάχτυλο
φαντάσματος μανδύας
Ναι, το μηδέν ξεκούραστο,
στρογγυλός ύπνος
χωρίς ξυπνήματα κι ανοησίες
Κίνηση - πτώση
οριστική
μετά τη μέρα
μετά του ονείρου τον επίλογο
μετά την εισβολή της ρίζας
το φυτό σκέψη, μαραίνεται
Όπως όλα τα άνευ σταγόνας παλιοπράματα
Και παύουν τα γυρίσματα
Ο καιρός προσπερνά και -επιτέλους-
με ξεχνά
[...]
(από την πρώτη ενότητα του βιβλίου, "Χορογραφία")
