Όσο είχε φως στα µάτια του, ο πατέρας µου έβγαζε φωτογραφίες. Ένα ολόκληρο ράφι γέµισε από δικές µας εικόνες, παρµένες τόσο στις ξεχωριστές περιστάσεις όσο και στις καθηµερινές. Τις συγκέντρωνε δέκα χρόνια, όχι παραπάνω· τα χρόνια της πρώτης ευηµερίας και της απώλειας της όρασής του. Έτσι υπάρχουν τεκµήρια µε κάθε λεπτοµέρεια για µόνο µία ηλικία µου, ίσως τη µόνη που κατάφερα να λησµονήσω. Τα άλµπουµ, τα αρχεία δεν υποστηρίζουν τη µνήµη µου, αντίθετα, την υποκαθιστούν.
